Na de bekendmaking van de uitslag in Pennsylvania was het Associated Press, dat zaterdagavond de overwinning van Joe Biden aankondigde.
Zoals verwacht werd AP onmiddellijk gevolgd, door alle Amerikaanse media. En zoals verwacht volgden alle media “die er toe doen” in de wereld. Daarop volgden, zoals verwacht, de felicitaties van alle aan de Verenigde Staten gelieerde staten aan de overwinnaar, en in het bijzonder die van de Europeanen.
Alles snel, snel, alsof er geen tijd te verliezen was, alsof de overwinning nog heel kwetsbaar was, alsof de Trumpiaanse fantasie het cement nog kon verhinderen uit te harden, alsof het absoluut dringend nodig was om een muur om Koning Ubu op te trekken en hem in het nauw te drijven op zijn favoriete golfterrein.
Was het een vier jaar durende nachtmerrie? Alleen de tijd zal uitwijzen of het mandaat van Trump niet meer dan een parenthese is in een verder democratisch ‘Amerika’. De parenthese van een intrigerende trol in de kleren van de opperbevelhebber van het machtigste leger van de wereld.
De nieuwe democratisch verkozen president is zelf allesbehalve een democraat. Hij heeft echter niets te vrezen, noch van de veiligheidsdiensten, noch van de grote donateurs die de Amerikaanse verkiezingscampagnes financieren en van wie Biden aan het begin van zijn campagne had besloten hun ‘giften’ ongelimiteerd te accepteren.
In de voorhoede staat de pers. En in de voorhoede van de pers staat Rupert Murdoch. Twee weken voor de verkiezingen publiceerde zijn conservatieve “New York Post”, nog een ultiem anti-Biden artikel. Het artikel werd vakkundig afgeblokt door de nieuwe censoren Twitter en Facebook.
In minder dan achtenveertig uur draait hij zijn kazak. We krijgen zelfs een ontroerend artikel gewijd aan de honden, Champ en Major, van het Biden echtpaar, voorgelegd. Misschien komen we op een dag te weten waarom dan precies toen was en wat de precieze instructies aan zijn Amerikaanse media waren. Misschien zullen we zelfs de redenen kennen. Misschien was Murdoch het gewoon eens met het oordeel van de democratie, of zag hij zich niet meer in staat om alleen het hoofd te bieden aan alle andere Amerikaans , oude en nieuwe, media die zich hadden voorgenomen om zich na vele jaren laven aan Trump hem definitief af te voeren. Dat dumpen ging zeer expliciet. De zittende president werd tijdens zijn laatste persmoment weggezapt: “We have to interrupt here…”, omdat “It was not rooted in reality”. Alsof Trump in de vele jaren ervoor nooit leugens had verteld.
Er blijft een vraag over. Gewoon voor de schoonheid van de reflectie. Zou het zo soepel zijn gegaan als de winnaar, zeg maar, Bernie Sanders was geweest?
