De wereld is in beroering. 2020 heeft al meerdere grote crises met zich meegebracht, met de botsing tussen Iran en Amerika in Irak ten gevolge van de moord op generaal-majoor Qassem Soleimani door de VS, de gezondheidspandemie en economische ramp veroorzaakt door COVID-19 die alle continenten trof en over de hele wereld het leven aan zo’n 400 duizend mensen heeft geëist en tientallen miljoenen banen heeft gekost. Niets van dit alles verhinderde Amerika echter om nog meer sancties op te leggen aan Iran, Syrië en Venezuela. Iran – dat al sinds 1979 onder de maximale sancties valt – stuurde vijf tankers naar Venezuela om het embargo op reserveonderdelen en componenten te doorbreken. Essentiële goederen die hard nodig waren om de Venezolaanse olie dat een laag octaangehalte heeft te kunnen verwerken. Tegelijkertijd is er de implosie van Amerika door binnenlandse protesten als gevolg van diepgeworteld racisme en onrecht. Parallel daaraan ontwikkelen zich in de schaduw ervan in het Midden-Oosten andere fronten. Om ofwel oorlog te voorkomen,ofwel een grotere militaire confrontatie op gang te brengen.
Een mogelijk front is de Levant, waar voorbereidingen worden getroffen om de confrontatie met Israël aan te gaan en een einde te maken aan de voortdurende schendingen van de soevereiniteit van Syrië en het bombarderen van honderden doelwitten in Syrië gedurende de nu al jaren durende oorlog. Deze specifieke kwestie kan in het Midden-Oosten tot een totale oorlog leiden; één fout is voldoende om de regio in een algehele confrontatie te slepen, waarin Syrië niet alleen zal staan.
Het is algemeen geweten dat Israël over een enorme vuurkracht beschikt en uitgerust is met een krachtig leger voor land-, zee- en luchtgevechten, en dat het beter geoutilleerd is dan welk ander leger in het Midden-Oosten ook. Het is ook bekend dat de belangrijkste vijand en nachtmerrie van Israël, de Libanese Hezbollah, beschikt over geavanceerde wapens, bewapende drones, lange subsonische kruisraketten die grote afstanden kunnen overbruggen. Hezbollah heeft ook lange-afstands strategische anti-scheepsraketten, anti-tank lasergeleide raketten, anti-luchtraketten voor lage en middelhoogte, en andere precisie wapens. Die zijn gericht op preciese doelen boven alle Palestijnse gebieden die door Israël worden gecontroleerd, waaronder zee- en luchthavens, kazernes, infrastructuur, schepen, olieplatforms en helikopters of gevechtsvliegtuigen die op gemiddelde hoogte. opereren. Duizenden Hezbollah elitetroepen al-Ridwan, hebben sinds hun eerste gevecht in Syrië nog nooit een gevecht verloren.
Israël is nooit gestopt met het verwerven van het modernste militaire materiaal maar het is er anderzijds niet in geslaagd om zijn strijdlust te ontwikkelen. Het heeft geen nieuw militaire ervaring op het slagveld opgedaan. De laatste slag die het uitvocht dateert van 2006 in wat als de tweede Libanese oorlog (na de eerste invasie van 1982) werd beschouwd en die op vele niveaus eindigde in een mislukking. Intussen heeft Israëls vijand, Hezbollah, zijn eigen strijdlust ontwikkeld en versterkt na vele jaren van onafgebroken deelname op een zeer breed geografisch militair theater dat naar schatting bijna 12 keer zo groot is als Libanon zelf en 60 keer zo groot als het gevechtsgebied waarbinnen het Israël in het zuiden van Libanon en de Bekaa-vallei confronteerde.
Hezbollah vocht aan de zijde van klassieke (Syrische, Russische en Irakese) legers, waarbij het strijdservaring opdeed tegen door de CIA getrainde en bewapende groepen en aan Al Qaida en ISIS gelieerde jihadisten die over hoogontwikkelde ervaring (in combinatie met klassieke en guerrillavaardigheden) beschikten. Daarnaast bezaten ze ook een hoge mate van spirituele motivatie, veel gemotiveerder dan de Israëlische militairen. De jihadisten vochten tegen het Amerikaanse leger gedurende de gehele bezetting van Irak en Syrië en continueerden hun strijd tegen de Iraakse en Syrische legers en tegen diverse andere organisaties, wat hen, samen met een streven naar martelaarschap, aanzienlijke gevechtservaring en geavanceerde guerrillagevechtstactieken opleverden.
Hun nederlaag door Syrië en zijn Russische en Iraanse bondgenoten heeft echter de hoop van Israël tenietgedaan, zoals de minister van Defensie, Moshe Ya’alon aangaf toen hij zei dat hij de voorkeur gaf aan“de aanwezigheid van ISIS aan de grenzen van Israël, niet aan Iran en zijn bondgenoten”. Israël viel Syrische vliegtuigen, artillerie en inlichtingendiensten aan ter ondersteuning van de jihadisten, vooral in de gebieden van Quneitra waar het leger van Khaled bin Walid, dat trouw beloofde aan ISIS, werd ingezet, en in Daraa en andere zuidelijke gebieden die geschikt waren voor al-Nusra – al-Qaida.
Voot Israël waren deze acties niet voldoende. Israëlische gevechtsvliegtuigen opereerden diep in Syrië: Damascus, Homs, Hama, Al-Qaim, de woestijn van de Badia en elk gebied waar zich militaire depots en raketten bevinden die Iran aan het Syrische leger leverde om het te herbewapenen met precisieraketten.
Israël slaagde erin om een groot aantal van deze depots aan te vallen en te vernietigen. Dit zette Iran ertoe aan om zijn wapenopslagbeleid voor het Syrische leger te wijzigen. Syrië heeft strategische depots gebouwd in de bergen en in ondergronds silo’s, in afwachting van het juiste moment om – als reactie op de honderden Israëlische aanvallen – een evenwicht in de afschrikking te vindene, en moment dat nog niet is aangebroken. De prioriteit van Syrië is nog altijd de bevrijding van de nog resterende bezette gebieden, voornamelijk in Afrin, Idlib en omgeving, zonder daarbij de door de VS bezette olie- en gasvelden in het noordoosten van Syrië uit te sluiten.
In Idlib en omgeving heeft het Turkse leger grote militaire bases opgericht. Groepen van de Hayat Tahrir Sham (voorheen al-Nusra) en Ansar al-Din (al-Qaida en de overblijfselen van ISIS) opereren nog steeds in en rond de aangelegde Turkse militaire bases (d.w.z. Idlib en zijn omgeving).
Iran wil echter geen Israëlische aanval op zijn opslagplaatsen meer accepteren zonder enige reactie. Iraanse adviseurs (een paar honderd) hebben geen bevoegd om op deze aanvallen te reageren. Die beslissing ligt in handen van de Syrische president Bashar al-Assad. Al-Assad en zijn bondgenoten zijn zich ervan bewust dat elke Iraanse reactie vanuit Syrië hoogstwaarschijnlijk de VS zal meeslepen in de strijd om zijn bondgenoot Israël te steunen en een impact zal hebben op de komende VS-verkiezingen in het voordeel van president Trump. Trump, die moeite heeft om de talloze buitenlandse en binnenlandse zaken te beheren, is er nog lang niet zeker van dat hij een nieuwe termijn van vier jaar in het Witte Huis kan veiligstellen.
Daarom heeft Iran – volgens eigen bronnen – besloten de locaties waar zijn adviseurs aanwezig zijn te evacueren, niet om zich terug te trekken of te reorganiseren, maar om zijn bases te verplaatsen naar de kazerne van het Syrische leger. Hezbollah heeft de ontruimde Iraanse plekken overgenomen. Rusland is van de verandering op de hoogte gebracht zodat de informatie Israël zou bereiken, dat in overleg met Moskou. Tussen Israël en Rusland werd overeengekomen dat Moskou en Hmeimim op de hoogte zouden worden gebracht van de details van een eventuele aanval, voordat deze zou plaatsvinden om ongelukken te voorkomen, vooral nadat Rusland Israël ervan beschuldigde dat het opzettelijk dekking heeft gezocht achter zijn vliegtuigen om de Syrische luchtverdediging te misleiden, waardoor in september 2018 een Ilyushin-20 door de Syrische luchtafweer werd neergehaald en 15 Russische officieren omkwamen. Rusland informeert dan op zijn beurt het Syrische leger en zijn bondgenoten over de komende Israëlische aanval. Moskou weigert betrokken te zijn bij het Iran-Syriël-Israëlische conflict. Rusland heeft strategische belangen bij alle strijdende partijen en is geen partij binnen de “As van het Verzet”.
Rusland bracht de Israëlische leiding op de hoogte van deze stap van Iraanse adviseurs en hun aanwezigheid bij de Syrische legereenheden. Rusland heeft Israël gewaarschuwd het Syrische leger onder geen enkele beding aan te vallen en heeft hen geïnformeerd dat de Iraanse bases zijn overgedragen aan Hezbollah.
Het lijkt duidelijk dat Hezbollah Syrië en Iran wil ontlasten van de verantwoordelijkheid voor een reactie. Israël is zich ervan bewust dat elke aanval op de mensen van Hezbollah in Libanon of Syrië zou leiden tot een directe reactie langs de Libanese grenzen en in Palestina. Dit betekent dat Israël goed moet nadenken voordat het een Hezbollah-doel bombardeert, want er zullen zeker vergeldingsmaatregelen volgen die een Amerikaans-Israëlische reactie tegen Syrië moeten voorkomen. Hezbollah in Syrië is een nieuwe “Rule of Engagement” die de vrijheid van Israël om de soevereiniteit van Syrië te schenden verlamt.
Voordat Israëlische drones nog een aanval uitvoeren op specifieke doelen in Syrië, gaan ze na of er op die locaties geen Iraanse adviseurs meer aanwezig zijn en dat de Russische waarschuwing de betrokkenen bereikt heeft zodat de locatie ontruimd kan worden en er minder slachtoffers vallen. Israël volgt dezelfde aanpak als het auto’s of vrachtwagens van Hezbollah aanvalt, het waarschuwt de chauffeurs en passagiers vooraf. Israël vuurt dan een raket af, voor de auto of vrachtwagen, zodat de passagiers begrijpen dat ze die moeten verlaten en op afstand blijven zodat Israël een veilig bombardement op het voertuig kan uitvoeren. In dit geval kan de afgeschrikkende reactie van Hezbollah al dan niet nodig of pijnlijk zijn omdat het alleen om materiële schade gaat.
De Israëlische minister Naftali Bennett heeft verklaard dat Israël voor iedere vrachtwagen die het aanvalt, het er vijf zal laten passeren. Israël probeert verdere vernedering door afschrikking van Hezbollah te voorkomen, zoals gebeurde toen Israël vorig jaar probeerde kamikazedrones op de buitenwijken van Beiroet af te sturen. Vandaar dat het waarschijnlijk is dat de Israëlische aanvallen op Syrië in aantal zullen afnemen, of dat Israël zal vertrouwen op de informatie van zijn inlichtingendiensten voordat het een doelwit van Hezbollah aanvalt om ervoor te zorgen dat er geen mensen aanwezig zijn om verliezen en de daaruit voortvloeiende verdere vernedering zoals die welke het Israëlische leger in de afgelopen maanden aan de Libanees-Palestijnse grens heeft ervaren, te vermijden.
Israël loopt door een strategisch mijnenveld. Het gevaar ligt in elke mogelijke fout waarbij Hezbollah-militanten in Syrië zouden kunnen gedood worden. Een dergelijke afloop zou leiden tot een escalatie die het Midden-Oosten in een grotere en uitgebreidere oorlog zou kunnen storten. De timing zal niet in het voordeel zijn van Israël en zijn bondgenoot Donald Trump zijn. Trump’s presidentschap is al bevuild door buitenlandse crises met Rusland, China, Iran en Venezuela. Daar bovenop komt in eigen land het wanbeheer van de Coronacrisis, het verlies van tot 50 miljoen Amerikaanse jobs, plus de gevolgen van de recente rellen en raciale onrust na de moord op een zwarte Amerikaan door de politie.
De nieuwe gevechtsregels van Hezbollah, de geavanceerde bewapening en de uitstekende militaire ervaring vormen een aanzienlijke afschrikking. Toch kunnen oorlogen per ongeluk beginnen. Zal Israël zo’n fatale fout maken?
Het origineel artikel in het Engels Syria: Will the Great Middle Eastern War Begin in the Levant? en de vertaling Syrië: Zal de Grote Midden-Oosten Oorlog in de Levant beginnen? werd voor het eerst gepubliceerd op de blog van Elijah J. Magnier op 6 juni 2020. De vertaling is van Francis J.
