Op 27 juli heeft het Israëlische leger in het bezette gebied van de Shebaa-boerderijen, in de buurt van het dorp Marjayoun – een overvloed aan vuurkracht ontketend, waarbij het beweert een “poging van Hezbollah om te infiltreren op Noord-Israëlisch grondgebied heeft verijdelt”. Hezbollah ontkent onmiddellijk elke vorm van operatie en elke schermutseling in het gebied.
Bij een Israëlische aanval op de luchthaven van Damascus, op 20 juli, was één van Hezbollah’s militanten omgekomen. De secretaris-generaal van Hezbollah Sayyed Hassan Nasrallah, had in zijn laatste toespraak Israël gewaarschuwd tegen het doden van elk Hezbollah-lid in Libanon of Syrië. “Wij zullen Israël verantwoordelijk houden voor elke moord, in Syrië of Libanon, op een Hezbollah-commandant of militant en wij behouden ons het recht voor om op elke plaats of op elk moment en op elke adequate manier die wij geschikt achten, vergeldingsmaatregelen te nemen”, zei hij. En Israël geloofde Sayyed Nasrallah. Een week lang hadden de troepen van het Tel Aviv-regime op scherp gestaan in afwachting van de represailles. De Israëlische troepen langs de grens met Libanon werden onder verhoogde staat van paraatheid geplaatst om de mogelijke vergelding van Hezbollah tegen te gaan. In 2006 (toen Israël een soortgelijke actie verwachtte) hielpen deze zelfde maatregelen echter weinig: Hezbollah viel aan en kon zelfs een aantal Israëlische soldaten ontvoeren.
De Israëlische aanval van 20 juli is geen alleenstaand feit. Sinds 2011 heeft het Israëlische regime in Syrië honderden luchtaanvallen uitgevoerd op Iraanse troepen en de bondgenoten van Iran, waaronder Hezbollah. Sinds de zomer van 2013 heeft Hezbollah enkele duizenden van haar strijders naar Syrië gestuurd om er, naast de Iraanse Revolutionaire Garde (IRCG) en Afghaanse en Pakistaanse Sjiitische milities, het Syrische leger te ondersteunen.
Toch heeft de Libanese pers met veel leedvermaak commentaar gegeven op “een aanval van Don Quichotte op lege en ongevaarlijke windmolens…” en “een zeer slecht geïnformeerd leger, dat zijn zenuwen verliest en zijn munitie verspilt door kippenkooien te bombarderen…”.
Wat de Israëlische actie aan de grens met Libanon betreft zei de Hezbollah-leiding in een verklaring:“Het islamitische verzet heeft tot nog toe niet deelgenomen aan confrontaties of het vuur geopend tijdens de gebeurtenissen van de dag” (…) “De Israëlische strijdkrachten hebben operaties uitgevoerd die volledig imaginair zijn,” vertelde een hogere Libanese legerofficier, die de afwezigheid van enige Hezbollah-beweging in de regio bevestigde.
De woordvoerder van het Israëlische leger handhaafde echter de officiële versie volgens dewelke een groep Hezbollah-strijders “enkele meters” (!!) in Israël was doorgedrongen, voordat ze, nadat de Israëlische strijdkrachten het vuur op hen hadden geopend, naar Libanon terugvluchtten. Premier Benjamin Netanyahu dreigde dat de Libanese Hezbollah “met vuur speelt”, en dat de reactie van Israël “krachtig zou zijn”.
Ooggetuigen bevestigden dat in het betrokken gebied rookkolommen te zien waren en dat Israëlische artillerievuur tegen de Shebaa-boerderijen was gericht. Dit 25 vierkante kilometer grote gebied wordt nog steeds bezet door het Israëlische leger na de terugtrekking uit Libanon in 2000. Voor Israël maakt het gebied deel uit van de Syrische Golanhoogten, die het heeft geannexeerd. Voor Libanon en Syrië maakt deze regio historisch gezien deel uit van Libanon.
In feite is het gebied bijzonder strategisch omdat het zich in het hart van het stroomgebied van de rivier Litani bevindt, de langste rivier van Libanon en belangrijk voor de waterhuishouding en de landbouw van het land. In 1956, tijdens de Suez-crisis, deed de Israëlische premier Ben-Gurion bij geheime onderhandelingen met Frankrijk en Groot-Brittannië enkele annexatievoorstellen, waaronder het plan om Israëls noordgrens op te schuiven tot de Litani. Dat plan ging niet door maar het gebied werd in 1967 tijdens de Zesdaagse Oorlog door Israël veroverd en in 1981 gewoon geannexeerd.
Het Israëlische leger had zijn niveau van paraatheid tegen verschillende potentiële vijandelijke acties in de verschillende gebieden die door de Blauwe Linie worden doorkruist verhoogd. De 130 kilometer lange Blauwe Linie is de door de VN vastgestelde bestandslijn tussen Israël en Libanon na de Israëlische terugtrekking uit Libanon in juni 2000. De Linie tussen de twee landen is de ene keer een negen meter hoge muur en de andere keer een geëlektrificeerde hekken. Aan de Libanese zijde wordt de Lijn bewaakt door de United Nations Interim Force in Libanon (UNIFIL) en het Libanese leger. Aan de Israëlische kant door het Israëlische leger.
Wat het laatste incident – de ‘oorlog tegen windmolens’ – aantoont is vooral hoezeer het Israëlische leger niet meer het onoverwinnelijke leger is van de jaren 1970/1980. Dat was al duidelijk geworden tijdens de Israëlisch-Libanese Oorlog van 2006, die door Tel Aviv tegen Libanon werd uitgelokt. Tijdens de confrontatie, die van 12 juli tot 14 augustus duurde, verloor het Israëlische leger enkele tientallen Merkava-tanks en gevechtshelikopters.
Hezbollah
Het Israëlische leger werd op verschillende manieren verrast door de tactieken van Hezbollah: in de plooien van het terrein ingegraven artilleriestukken, mobiele raketlanceerders gemonteerd op de laadbak van snelle terreinwagens, twee met antitankraketten uitgeruste soldaten die zich in de bergen verplaatsen op trialmotoren en een perfect ondoordringbaar mobiel telefoonnetwerk waardoor de Israëlische inlichtingendiensten geen idee had van wat er gebeurde of stond te gebeuren.
Na dertig dagen trokken de Israëli’s zich terug. Het was dan misschien geen militaire nederlaag, de politieke nederlaag was rampzalig voor het Tel-Aviv-regime en zijn sterk in diskrediet gebrachte leger. Het eindrapport van de Israëlische Winograd-onderzoekscommissie naar de oorlog laat daar geen twijfel over bestaan.
Sindsdien is de situatie er niet op verbeterd. Israëlische generaals bevestigden eerder dit jaar dat Israël niet langer in staat is de oorlog aan Hezbollah te verklaren en te winnen. Een dergelijke oorlog zou Israël tientallen jaren terugzetten vanwege het onvermijdelijke niveau van de mogelijke verwoestingen, met zowel onverwachte als onvoorziene resultaten. Israël heeft het preventieve effect dat zijn leiders sinds 1948 hebben gehad, verloren en heeft nagelaten zijn eigen regels voor afschrikking te blijven opleggen.
Hezbollah denkt permanent na over de mogelijkheid van een oorlog en bereidt zijn troepen voor alsof die oorlog morgen kan beginnen. Noch Hezbollah, noch Israël wil echter een voorspelbare oog om oog-reactie die alles in de richting van een grotere oorlog stuwt. Israël zal de klap moeten accepteren die het van Hezbollah mag verwachten en moeten begrijpen dat vliegen boven Syrië niet langer een vakantievlucht is en dat het doden van Hezbollah-militanten niet ongestraft zal blijven. Vroeger stelde Israël de spelregels op, die tijd is voorbij.
