Laat me je iets vertellen over links. Israëli’s praten er vaak over, gebruik makend van de meest uiteenlopende en bizarre definities die het woordenboek aanreikt. Dus misschien luisteren ze wel naar wat opmerkingen van iemand die 80% van haar 64 levensjaren in Israëlische linkse kringen heeft doorgebracht.
We hebben een groot probleem op links. We weigeren te leren van teleurstellingen uit het verleden. We hebben ook nog een ander probleem. In onze optiek zijn tegenstrijdigheden de hoekstenen van ons sociale bestaan, en we hebben een bijna religieus geloof in het vermogen om, ook positieve, ontwikkelingen op gang te brengen Dit geloof verklaart gedeeltelijk onze weigering om te leren van teleurstellingen uit het verleden.
Daarom verwelkomen wij, de consequente, radicale linkerzijde, de demonstraties die nu plaatsvinden bij de residentie van de premier in Jeruzalem en op kruispunten en op 200 meter van de waar de mensen wonen. Velen van ons (d.w.z. velen van ons weliswaar klein aantal) nemen zelfs deel aan de demonstraties.
We zijn blij met de demonstraties omdat ze de waarheid verkondigen – de Israëlische regering is slecht voor haar burgers. We zijn blij met ze omdat ze een kans hebben om de complotten van de machthebbers te dwarsbomen, en omdat zonder vrijheid om te denken en te bekritiseren en om dat denken en die kritiek te uiten, mensen onderdrukt worden. En tot slot verwelkomen we het potentieel dat de protesten inhouden – de mogelijkheid dat meer Israëli’s de broodnodige verbanden zullen leggen.
De politie onderdrukt de protesten met geweld? Dit is dezelfde politie voor wie het leven van de Palestijnse burgers van Israël niet van belang is. De regering heeft haar burgers in een economische neerwaartse spiraal gebracht? Dat is precies wat zij (en de voorgaande regeringen) al decennia lang doet voor de Palestijnen in de Gazastrook en op de Westelijke Jordaanoever, inclusief Oost-Jeruzalem.
De regering discrimineert tussen verschillende segmenten van de Joodse samenleving? Bezoek de Palestijns-Israëlische steden in de Negev, Galilea en de Triangel(1) en je leert hoe opzettelijke discriminatie er echt uitziet. De autoriteiten stappen licht over het geweld dat tegen de demonstranten wordt gebruikt? Ze hebben al lang geleden een prijs voor uitmuntendheid ontvangen voor het aanmoedigen van de pogromisten van de heuveltoppen van de Westelijke Jordaanoever.
Kabinetsleden ondermijnen ons wettelijk recht om te protesteren? De straf voor Palestijnse protesten varieert van verwondingen en arrestaties tot de dood. Deze regering bevoordeelt (net als de voorgaande regeringen) de magnaten en de superrijken ten koste van het gewone volk? Dat is precies wat er op de Westelijke Jordaanoever gebeurt: de opeenvolgende Israëlische regeringen hebben dag na dag Palestijns land en waterbronnen gestolen en ze overgedragen aan… Oeps. Daar blijven we steken.
De dagelijkse diefstallen van Palestijns land die de opeenvolgende Israëlische regeringen hebben gepleegd en nog steeds plegen (en laten we niet vergeten dat het binnen Israël zelf is begonnen) zijn bedoeld om de joden te bevoordelen, simpelweg omdat ze joden zijn. Dit is het smeergeld dat de Israëlische regeringen al generaties lang bij verkiezingen aanbieden, waarbij ze ook enorme middelen investeren in het beschermen van diefstal van Palestijns land door joodse Israëliërs. Door dit smeergeld konden heel wat joodse Israëliërs ontsnappen aan economische ellende en zelfs het onrecht van de discriminatie rechtzetten.
Voor een groeiend deel van de Israëlische joden is deze diefstal een geboorterecht, het elfde gebod dat op de berg Sinaï is gegeven. Samen met de geweren die ze kregen en de cultus van bloed en bodem die ze koesteren, samen met de regeringen die als hun afgezanten optreden, zijn ze vastbesloten om de weg van de verbanning, die in 1948 begon, voort te zetten. Dit is de manier waarop de gemiddelde Israëliër van jongs af aan betrokken is bij omkoping en corruptie, maar die hij niet ziet, of zelfs ziet als een legitieme vaderlandslievende onderneming.
Ondanks de hoop die we erop stelden, vervaagden de protesten van 2011 en verschoven Knesset-zetels naar het centrumrechtse Yesh Atid(2) . Labour(3) heeft nooit rekenschap afgelegd voor de misdaden die zijn voorganger, Mapai(4), vanaf 1948 en 1967 heeft begaan en steunt nog steeds de blokkade van de Gazastrook.
Noch de strijd voor een eerlijk loon van leraren, artsen en maatschappelijk werkers, noch de protesten van Ethiopische Israëliërs tegen politiegeweld zorgden voor nieuwe activisten bij de antibezettingsgroep Ta’ayush(5). De demonstraties tegen corruptie aan de top zadelde ons op met Kahol Lavan(6), de zoveelste partij die zich ergens in het spectrum van mild tot hard rechts bevindt.
Maar ondanks dit alles blijven we de massademonstraties steunen en staan we versteld van de onverschrokkenheid van de demonstranten. We blijven hopen dat ze zich ook zullen aansluiten bij Ta’ayush en de veteraanssoldatengroep “Combatants for Peace”(7), dat ze de steekpenningen van het land zullen weigeren en Naftali Bennett van de joodse Diefstalpartij niet als hun redder zullen kiezen.
Voetnoten
(1) De Triangel is een agglomeratie van steden en dorpen, gelegen aan de oostkant van de Israëlische districten Centrum en Haifa langs de Groene Lijn waar Arabische Israëliërs de meerderheid van de bevolking uitmaken)
(2) Yesh Atid, de ‘Toekomstpartij’, was een Israëlische politieke partij die in januari 2012 is opgericht door tv-presentator en columnist Yair Lapid. De op de middenklasse steunende partij had een seculier karakter en nam een middenpositie in de Israëlische politiek in. Op 17 maart 2015 verloor de partij acht zetels en nam met 11 zetels de vierde positie in grootte in. In 2019 is de partij opgegaan in Kaḥol-Lavan (Blauw-Wit).
(3) Labour of de ‘Arbeidspartij’ werd opgericht in 1968. Aanvankelijk ging de Arbeidspartij een alliantie aan met de progressieve arbeiderspartij Mapam. Die alliantie viel uit elkaar in 1984 toen Shimon Peres premier werd van een ‘eenheidsregering’ waaraan ook Likoed deelnam.
(4) Mapai was de oudste partij in Palestina-Israël. Mapai werd opgericht in 1930. Mapai werd al snel de dominante partij onder de joden in Palestina, en nadat Israël in 1948 zijn onafhankelijkheid had bereikt, controleerde het de regering gedurende 29 jaar.
(5) Ta’ayush is volgens henzelf “een basisbeweging van Arabieren en Joden die werkt aan het afbreken van de muren van racisme en segregatie door een echt Arabisch-Joods partnerschap op te bouwen. Samen streven we naar een toekomst van gelijkheid, rechtvaardigheid en vrede door middel van concrete, dagelijkse, niet-gewelddadige acties van solidariteit om een einde te maken aan de Israëlische bezetting van de Palestijnse gebieden en om volledige burgerlijke gelijkheid voor iedereen te bereiken”.
(6) Kachol Lavan of ‘Blauw en Wit’ is een (centrum)rechtse eenheidslijst, opgericht door oud-generaal Benny Gantz om deel te nemen aan de verkiezingen in april 2019. Kachol Lavan en Likoed vormen samen de huidige regering.
(7) ‘Combatants for Peace’: is een Israëlisch-Palestijnse vredesgroep. De groep begon met een brief van Israëlische militairen aan de toenmalige premier Ariël Sjaron, waarin zij schreven niet langer in bezet gebied te zullen dienen.[1] De vredesgroep bestaat uit vroegere vijanden: voormalige soldaten en officieren van het Israëlische defensieleger en Palestijnse strijders die vaak in Israëlische gevangenschap hebben gezeten.[2] In 2006 is men naar buiten getreden als beweging van ex-strijders die zich inzet voor een geweldloze beëindiging van het Israëlisch-Palestijnse conflict. Zij treden vaak als duo’s op voor scholieren en studenten; zetten binationale groepen op om de diverse activiteiten uit te voeren. Zij willen beide politieke kampen laten zien dat dialoog en samenwerking als vredespartners mogelijk is.
