Groot is hij niet maar zijn ambities zijn wel torenhoog. Hij zou volgend jaar wel eens kunnen meedingen naar het presidentschap van Frankrijk. Neen, hij heeft het nog niet officiëel aangekondigd maar gisteren, 26 oktober, lanceerde hij zijn politieke partij met een wel bijzonder haast voorspelbare naam “Vox Populi”.
Nu kan er rustig verder worden gespeculeerd over de datum waarop hij zijn kandidatuur aankondigt voor de presidentsverkiezingen volgend jaar. Dat iedereen in Frankrijk en velen buiten Frankrijk daarop speculeren is de beste publiciteit die Eric Zemmour zich kan voorstellen. The New York Times, Die Zeit , de Times, de Frankfurter Allgemeine Zeitung hebben het allemaal over Eric Zemmour. In België krijgt Mia Doornaert zelfs zendtijd aangeboden in ‘De Afspraak‘ op de televisiezender Canvas om de loftrompet over Zemmour af te steken. In haar column in De Standaard heeft zij het één dag later opnieuw over de ‘schitterende polemist’. Misschien kreeg Ruud Goossens, redacteur bij dezelfde krant het ervan op zijn heupen wanneer hij in zijn artikel De rode loper voor een haatzaaier schrijft: “Dit is geen pleidooi voor een cordon médiatique, wel voor een heel alerte omgang met xenofoob gedachtegoed, door journalisten, professoren én collega-politici.“
Media-aandacht als brandstof
Moeten wij het dan over Zemmour hebben? Sommigen zullen zeggen van niet. Over hem schrijven, hoe kritisch de invalshoek ook is, geeft Zemmour waar hij het meest naar hunkert: aandacht. Bovendien leerden we vijf jaar geleden bij de campagne van Donald Trump al dat een mediahype niet onschuldig is: het was brandstof voor zijn beweging.
Anderzijds. niet schrijven over Zemmour, hoe ethisch de redenen ook zijn, kan de twijfelaars in zijn kamp doen belanden. De weigering om zijn onwaarheden te weerleggen kan worden geïnterpreteerd als berusting of onverschilligheid. We kunnen doen alsof we niet geïnteresseerd zijn in Zemmour maar hij is wel degelijk geïnteresseerd in ons.
Als het over Zemmour gaat wordt ook vaak gerefereerd naar de gelijkenis met Franse intellectuelen (zoals Edouard Drumont, Charles Maurras of Maurice Barrès) die einde 19de, begin 20ste eeuw uiterst rechtse ideeën probeerden te slijten. Edouard Drumont bijvoorbeeld waarschuwde in zijn 19e-eeuwse bestseller ‘La France juive’ voor een internationale Joodse samenzwering dat vastbesloten was “Frankrijk te ruïneren en te monopoliseren”. De antisemiet Maurice Barrès stelde in zijn “Le culte du moi” dat het onze eerste plicht is ons zelf te verdedigen tegen de “barbaren”, dat wil zeggen tegen alles wat ons dreigt te verzwakken. Frankrijk is de Moi van Zemmour en de islamisten zijn zijn barbaren.
De profeet van de ondergang van Frankrijk
Zemmour is momenteel op een landelijke boekentournee die ook dienst doet als pre-campagnerondgang voor de Franse presidentsverkiezingen van 2022. Van het boek dat hij aanprijst, ‘La France n’a pas dit son dernier mot‘ zouden in de eerste week na publicatie meer dan 80.000 exemplaren verkocht zijn.
Tijdens zijn lange carrière als profeet van de ‘ondergang van Frankrijk’ gebruikt Zemmour altijd opnieuw dezelfde terminologie. Eén van de belangrijkste termen is ‘de grote vervanging’. Het begrip is gepopulariseerd door de Franse extreemrechtse racistische samenzweringstheoreticus Renaud Camus. Het is de complottheorie die stelt dat, met de medewerking van een kosmopolitische en stedelijke elite, de oorspronkelijke bevolking van het land wordt vervangen door niet-blanke volkeren. Geobsedeerd door dit idee wijst Zemmour op het geval van Seine-Saint Denis. Dit Parijse stadje, “lang het historische hart van Frankrijk, waar de graven van onze koningen zich bevinden”, wordt een “moslimenclave onderworpen aan de heerschappij van Allah” .Seine-Saint Denis, zo voorspelt hij, zal het Franse Kosovo worden, een slagveld tussen tegengestelde religieuze gemeenschappen.
De ‘demografische inversie’ is een feit, bevestigt Zemmour, geen mythe. En de Franse feministen collaboreren daarbij. In zijn boek schrijft Zemmour: “De enige jonge mannen die van de feministische deugdenliga’s toestemming krijgen om zich de verguisde codes van de viriele psyche van weleer toe te eigenen en in stand te houden (zijn) jonge zwarten en Arabieren.” (…) “De blanke jongeren werden verpletterd door het schuldgevoel van de slavenbezittende kolonisator, terwijl de zwarte of Arabische jongere genoot van de pampa’s van de blanke vrouwen.” Frankrijk is dus gedoemd te mislukken, aangezien deze zelfde vrouwen weigeren te accepteren dat het hun plicht is om “zichzelf zonder schaamte te geven” aan hun (authentiek Franse) mannen die “hen seksueel moeten domineren.”
Volgens vrouwenhater Zemmour (“Macht trekt vrouwen aan, het ligt in hun archaïsche brein”, “Ik heb nog nooit een vrouw ontmoet die zo intelligent is als ik”) moeten Franse vrouwen fokkers worden, ondergeschikt aan blanke Franse mannen, als Frankrijk de ‘grote vervanging’ wil stoppen. In zijn essay ‘Le premier sexe’ van 2006 maakt hij zich zorgen over de vervrouwelijking van de samenleving, die het land uit de geschiedenis dreigt te duwen. “Vrouwen rijden wanneer er snelheidsbeperkingen zijn; zij roken wanneer tabak dodelijk is; zij verwerven gelijkheid wanneer politiek niet langer relevant is; zij stemmen links wanneer de revolutie voorbij is. (…) Ze vernietigen niet, ze beschermen. Ze creëren niet, ze onderhouden. Ze vinden niet uit, ze conserveren. (…) Door zich te feminiseren, steriliseren mannen zichzelf, ze verbieden zichzelf elke durf, elke vernieuwing, elke overtreding.”
Talloze schuldigen
Maar wees gerust, naast de vrouwen zin er nog vele andere schuldigen.
In “Le suicide Français” dat hij in 2014 publiceerde wordt de zelfmoord van Frankrijk ook gestuwd door de mondialisering, het financieel kapitalisme, het Europa van Brussel, de euro, Engeland, Duitsland, de VS, de Angelsaksen, de protestanten, mei ’68, de linksen, de rechtsen (over extreemrechts heeft hij het niet), de centristen, de antiracisten, de verschillende communautaristen, vooral de joden en de moslims, de ecologisten, de homoseksuelen, de technocraten, de bobo’s, de immigranten… Ik vergeet er zeker nog een aantal maar, toegegeven, ik heb het boek van meer dan 500 bladzijden nooit kunnen uitlezen. Veel te vermoeiend.
De recepten van Eric Zemmour
Er is nochtans hoop want Eric Zemmour biedt recepten aan. Hij stelt bijvoorbeeld voor om een wet uit het begin van de 19e eeuw die niet-Franse namen verbiedt opnieuw in te voeren. “Ik vind het triest dat Franse kinderen Mohammed heten.” Dat is natuurlijk maar symptoombestrijding. Een veel krachtiger medicijn is ‘re-emigratie’. Re-emigratie is een antwoord op wat Zemmour één”van de fundamentele elementen van de beschavingsstrijd tussen Oost en West” vind: het demografisch evenwicht. Beter dit dan, stelt hij, het alternatief: ‘chaos en burgeroorlog‘.
Op een vraag daarover van een journalist van de Italiaanse krant Corriere dela Serra, antwoordde bij “Ik weet het, het is onrealistisch, maar de geschiedenis is verrassend. Wie zou in 1940 gedacht hebben dat een miljoen pieds-noirs twintig jaar later Algerije zouden verlaten om naar Frankrijk terug te keren? Of dat na de oorlog 5 of 6 miljoen Duitsers Midden- en Oost-Europa, waar zij eeuwenlang hadden gewoond, zouden hebben verlaten?” Een deportatie om een burgeroorlog te voorkomen…
In zijn nieuwe boek wekte Zemmour verontwaardiging in de Frans-Joodse gemeenschap door kritiek te uiten op de ouders die in 2012 hun kinderen, vermoord door de jihad-terrorrist Mohammed Merah, niet in Frankrijk maar in Israël begroeven. Zemmour is een nakomeling van sefardische Algerijnse joden die in 1940 door Pétain van hun Franse nationaliteit werden beroofd. Toch verdedigt Zemmour de nazi-collaborateur gretig voor het ‘beschermen’ van de Franse Joden in de Tweede Wereldoorlog. Nepnieuws, een bewering die door geschiedenisonderzoek al meer dan vijftig jaar wordt tegengesproken. Maar Hannah Arendt betoogde al in haar boek ‘The Origins of Totalitarianism’, dat Franse joden ‘meer chauvinistisch waren dan autochtone Fransen’.
De Zemmour-bubbel kan natuurlijk leeglopen , zoals dat in verre tijden gebeurde met Edouard Balladur of Jean-Pierre Chevènement. Of verder groeien, zoals in de Verenigde Staten gebeurde met Trump. Jean-Marie Le Pen zei in een interview met Le Monde: “Het enige verschil tussen Eric en mij is dat hij joods is. Moeilijk om hem een nazi of een fascist te noemen. Dit geeft hem meer vrijheid”.
