De moord op de Palestijnse journaliste Shireen Abu Akleh zal zonder gevolg geklasseerd worden

Graffiti van Shireen Abu Akleh in Nazareth - foto: Davide Mauro - CC BY-SA 4.0
Graffiti van Shireen Abu Akleh in Nazareth - foto: Davide Mauro - CC BY-SA 4.0

Op 11 mei, onmiddellijk na de moord op Al Jazeera journaliste Shireen Abu Akleh op de Westelijke Jordaanoever door her Israëlische leger, schakelden de Israëlische leiders en diverse woordvoerders van het leger over op de traditionele routine waar ze mettertijd zeer bedreven in zijn geworden. De Palestijnen waren verantwoordelijk voor het ‘tragische incident’. De uitleg is steeds dezelfde, wat er ook gebeurt in Jeruzalem, op de Westelijke Jordaanoever of in Gaza, het is het gevolg van het terrorisme van de Palestijnen. Daardoor wordt het IDF, Israel ‘Defence’ Forces – zoals iedereen weet, het meest morele leger ter wereld dat nooit een fout maakt, steeds opnieuw gedwongen om op te treden.

Specifiek in het geval van de dood van Shireen Abu Akleh zijn de Palestijnen verantwoordelijk voor de schietpartij. Immers, de IDF opent alleen op een ordelijke, gecontroleerde manier het vuur terwijl de gewapende Palestijnen de neiging hebben om salvo’s in alle richtingen af te vuren. Dat verscheidene getuigen, waaronder een AFP-fotograaf, ontkenden gewapende Palestijnen te hebben gezien op de plaats waar Abu Akleh werd gedood is natuurlijk bijzaak.

Het kan echter nog beter. Shireen Abu Akleh zelf is schuldig aan haar eigen dood. Zij is geen echte journaliste maar een betaalde propagandiste voor de vijanden van Israël. En ze vroeg er eigenlijk om vanaf het moment dat zij ervoor koos een gevechtszone binnen te gaan.

Shireen Abu Akleh kreeg een kogel in de nek, net boven haar kogelvrije vest, en net onder haar helm. De precieze plaatsing van het schot doet vermoeden dat de moord misschien wel geen ongeluk was maar het resultaat van een specifiek doordacht beleid. Hoe kan anders verklaard worden dat volgens RSF, Reporters Zonder Grenzen, er sinds 2001, 35 Palestijnse journalisten, voornamelijk fotografen en cameramensen, zijn geëlimineerd terwijl geen van de Israëlische journalisten die dezelfde gebeurtenissen verslaan ooit is gedood?

Een ander verhaal had het erover dat de Palestijnen het lichaam onmiddellijk na het voorval hadden begraven om een mogelijke autopsie te vermijden. Die, zo luidt het, zou aantonen dat het geen Israëlische kogel was die haar raakte. Dat de begrafenis pas de volgende dag plaats vond is voor de hele wereld duidelijk geworden door de beelden van het obsceen, shockerend optreden van de Israëlische ‘ordetroepen’ tijdens de gebeurtenis.

Wellicht is het nuttig en noodzakelijk om de context waarin dit voorval plaatsvond even in herinnering te brengen. Kort samengevat, het gebeurde tijdens een operatie door eenheden van de IDF en de Israëlische veiligheidsdienst Shin Bet in een bezet gebied onder militair gezag waarvan de bevolking zonder elementaire burgerrechten gegijzeld wordt.

Tandeloos internationaal protest

Het feit dat Shireen Abu Akleh christen en een Amerikaans staatsburger was, heeft er zeker toe geleid dat er een beetje meer officiële internationale reactie is dan gewoonlijk. De Veiligheidsraad van de Verenigde Naties heeft zelfs een resolutie aangenomen waarin het de misdaad veroordeelt en oproept tot een “onmiddellijk, grondig, doorzichtig en onpartijdig” onderzoek. De resolutie heeft het wel niet over internationaal onderzoek. Iets wat Israël toch systematisch weigert. Een Israëlisch onderzoek, als het er al zou komen, heeft geen zin. Jarenlang hebben Israëlische mensenrechtenorganisaties zoals B’Tselem en internationale organisaties zoals Amnesty International en Human Rights Watch gedocumenteerd hoe de “onderzoeken” van het leger bijna nooit succes hebben.

Het eerste wat in deze zaak, en in andere soortgelijke gevallen, moet gebeuren is een onafhankelijk, professioneel en doeltreffend strafrechtelijk onderzoek om de omstandigheden vast te stellen die tot haar moord hebben geleid,” schrijft Sawsan Zaher, een advocaat op het gebied van de mensenrechten en voormalig adjunct-directeur van Adalah, het Legal Center for Arab Minority Rights, in een opinie in de Israëlische krant Haaretz. “Wij weten van tevoren wat het resultaat van deze onderzoeken zal zijn: De verantwoordelijke kan niet geïdentificeerd worden, of er is onvoldoende bewijs, of het leger heeft volgens de regels gehandeld, en zo niet, dan was de moord een ongeluk, en eigenlijk zijn het de Palestijnen die er schuld aan hebben”

Vorig jaar op 15 mei, tijdens een zoveelste aanval op Gaza bombardeerde Israël een woontoren waar Al Jazeera en Associated Press een kantoor hadden. Kort daarna werd ook een andere toren waarin zeven minder bekende mediakanalen huisden, opgeblazen. Het Israëlische leger beweerde dat er “militaire belangen van de inlichtingendienst van Hamas” in het gebouw aanwezig waren, een standaardzin die gebruikt wordt na het bombarderen van gebouwen in Gaza. We zijn één jaar verder en het IDF heeft nog steeds geen bewijs geleverd om zijn beweringen te staven.

Officiële protesten leiden in het geval van Israël ook nooit tot daden. Niemand in het Westen noch in de Arabische landen is geïnteresseerd in een internationaal onderzoek. Noch het Westen, noch de Arabische landen die hun relaties met Israël genormaliseerd hebben, gaan verder dan wat verbale oprispingen die niemand in Israël verstoren.

De permanente concessies aan Israël leiden trouwens ook nooit tot ‘intomen’. De inschikkelijkheid van Washington of de Europese Unie voor Israël, “onze bondgenoot in de oorlog tegen het terrorisme”, lijken eerder de kolonisatie en repressie die zij pretenderen te veroordelen, eerder in de hand te werken.

De onverschilligheid van de Israëlische regering voor de ‘standjes’ van het Westen bleek recent nog. Na meer dan 20 jaar rechtszaken besliste het Hooggerechtshof van Israël op 4 mei tot de verdrijving van honderden Palestijnen uit hun huizen en de vernietiging van hun dorpen in Masafer Yatta. Het doel is steeds hetzelfde: hun land aanslaan en te overhandigen aan Joodse kolonisten. De rechters hebben daarmee eens te meer bewezen dat de bezette geen gerechtigheid kan verwachten van de bezetter.

B’Tselem, het Israëlisch informatiecentrum voor Mensenrechten in de Bezette Gebieden, schrijft daarover: “Het besluit, een ongefundeerde juridische interpretatie verweefd met buiten de context gerukte feiten, maakt duidelijk dat er geen misdaad is die de rechters van het hooggerechtshof niet zullen weten te legitimeren. Door gebruik te maken van omfloerst taalgebruik, hypocrisie en leugens hebben de rechters eens te meer hun rol in Israëls regime van joodse suprematie vervuld en de weg vrijgemaakt voor de misdaad van gedwongen verplaatsing, terwijl zij de werkelijkheid omkeerden: in het vonnis worden de Palestijnse slachtoffers als de “onwettige” daders bestempeld, terwijl het apartheidsregime als het slachtoffer wordt afgeschilderd.””

En precies op de dag van de begrafenis van Shireen Abu Akleh kondigde de Israëlische regering de bouw aan van 4.400 nieuwe woningen in de kolonies op de Westelijke Jordaanoever.

Wat zou er Israël eigenlijk tegenhouden Het weet dat er nooit sancties volgen, hoe brutaal en gewelddadig het ook handelt. Als er al ‘standjes’ en ‘veroordelingen’ komen, kan het die met alle gemak gewoon negeren. Zij worden later toch gecompenseerd door de regelmatige herinnering aan de permanente steun voor Israël, “de enige democratie in het Midden-Oosten.”

Auteur

1 REACTIE

  1. De stelling dat grootmachten lak hebben aan internationaal recht is een waarheid als een koe en vn alle tijden. Het kan toeval zijn maar ik dacht met dat nekschot ook aan een afrekening. Dit wordt veel gebruikt om bommendragers uit te schakelen door speciale eenheden…

LAAT EEN REACTIE ACHTER

Please enter your comment!
Please enter your name here