Proxy-oorlogen verslinden de landen die ze beweren te verdedigen

"By Proxy" - Sigurlinasjofn, CC BY-SA 4.0 , via Wikimedia Commons

Oekraïne is een pion voor militaristen die Rusland en uiteindelijk China willen verzwakken in een zelfvernietigende poging om de Amerikaanse hegemonie in de wereld veilig te stellen. Het einde van deze oorlog, zoals de meeste proxy-oorlogen, zal smerig zijn.


Er zijn veel manieren voor een staat om macht te ontwikkelen en tegenstanders te verzwakken, maar proxy-oorlogen zijn een van de meest cynische. Proxy oorlogen verslinden de landen die ze beweren te verdedigen. Ze verleiden landen of opstandelingen om te vechten voor geopolitieke doelen die uiteindelijk niet in hun belang zijn. De oorlog in Oekraïne heeft weinig te maken met Oekraïense vrijheid en veel met het onderuit halen van het Russische leger en het verzwakken van Vladimir Poetins greep op de macht. En wanneer Oekraïne op een nederlaag afstevent of de oorlog in een impasse geraakt, zal Oekraïne net als vele andere staten worden opgeofferd in wat een van de oprichters van de CIA, Miles Copeland Jr., het “spel der naties” en “de amoraliteit van de machtspolitiek” noemde.

In mijn twee decennia als buitenlandse correspondent versloeg ik proxy-oorlogen, onder andere in Centraal-Amerika waar de VS de militaire regimes in El Salvador en Guatemala en Contra-opstandelingen die probeerden de Sandinistische regering in Nicaragua omver te werpen, bewapenden. Ik deed verslag van de opstand in de Punjab, een proxy-oorlog aangewakkerd door Pakistan. Ik bracht verslag uit over de Koerden in Noord-Irak, die meer dan eens gesteund en verraden werden door Iran en Washington. Gedurende mijn tijd in het Midden-Oosten leverde Irak wapens en steun aan de Mujahedeen-e-Khalq (MEK) om Iran te destabiliseren. Toen ik in het voormalige Joegoslavië was, dacht Belgrado door het bewapenen van Bosnische en Kroatische Serviërs Bosnië en delen van Kroatië te kunnen integreren in een groter Servië.

Proxy-oorlogen zijn notoir moeilijk te controleren, vooral wanneer de aspiraties van degenen die vechten en degenen die de wapens sturen uiteenlopen. Ze hebben ook de slechte gewoonte om sponsors van proxy-oorlogen, zoals de VS in Vietnam en Israël in Libanon, rechtstreeks in het conflict te betrekken. Proxy-legers krijgen wapens met weinig verantwoording, waarvan aanzienlijke hoeveelheden op de zwarte markt of in handen van krijgsheren of terroristen terechtkomen. CBS News meldde vorig jaar dat ongeveer 30 procent van de wapens die naar Oekraïne worden gestuurd in de frontlinies terechtkomen, een bericht dat het onder zware druk van Kiev en Washington gedeeltelijk introk. De wijdverbreide omleiding van geschonken militair en medisch materiaal naar de zwarte markt in Oekraïne werd ook gedocumenteerd door de Amerikaanse journalist Lindsey Snell. Wapens in oorlogsgebieden zijn lucratieve handelswaar. Er waren altijd grote hoeveelheden te koop in de oorlogen die ik versloeg.

Krijgsheren, gangsters en misdadigers – Oekraïne is lang beschouwd als een van de meest corrupte landen in Europa – worden door sponsorlanden omgevormd tot heroïsche vrijheidsstrijders. Steun voor degenen die deze proxy-oorlogen voeren is een viering van onze veronderstelde nationale deugdzaamheid, vooral verleidelijk na twee decennia van militaire fiasco’s in het Midden-Oosten. Joe Biden, met slechte verkiezingscijfers, wil zich voor een tweede termijn kandidaat stellen als een “oorlogspresident” die achter Oekraïne staat, waaraan de VS al 113 miljard dollar aan militaire, economische en humanitaire hulp heeft verleend.

Toen Rusland Oekraïne binnenviel “werd de hele wereld op de proef gesteld”, zei Biden na een bliksembezoek aan Kiev. “Europa werd op de proef gesteld. Amerika werd op de proef gesteld. De NAVO werd op de proef gesteld. Alle democratieën werden op de proef gesteld.”

Ik hoorde soortgelijke sentimenten naar voren komen om andere proxy-oorlogen te rechtvaardigen.

“Het zijn onze broeders, deze vrijheidsstrijders, en we zijn hun onze hulp verschuldigd,” zei Ronald Reagan over de Contra’s, die zich een weg door Nicaragua plunderden, verkrachtten en afslachtten. “Zij zijn de morele gelijke van onze Founding Fathers en de dappere mannen en vrouwen van het Franse verzet,” voegde Reagan eraan toe. “We kunnen ons niet van hen afkeren, want de strijd hier is niet rechts versus links, maar goed versus fout.”

“Ik wil hem horen zeggen dat we het Vrije Syrische Leger gaan bewapenen,” zei John McCain over president Donald Trump. “We gaan ons inzetten voor de verwijdering van Bashar al-Assad. We zullen de Russen een prijs laten betalen voor hun betrokkenheid. Alle spelers hier zullen een prijs moeten betalen en de Verenigde Staten van Amerika zullen aan de kant staan van de mensen die vechten voor vrijheid.”

Degenen die als verzetshelden worden bejubeld, zoals president Volodymyr Zelensky of president Hamid Karzai in Afghanistan, zijn vaak problematisch, vooral naarmate hun ego’s en bankrekeningen worden opgekrikt. De overvloed aan lovende kritieken die hun sponsors in het openbaar over de gevolmachtigden uitspreken, stemt zelden overeen met wat zij privé over hen zeggen. Tijdens de vredesbesprekingen van Dayton, waar de Servische president Slobodan Milosevic de leiders van de Bosnische Serviërs en de Bosnische Kroaten verraadde, zei hij over zijn gevolmachtigden: “Zij] zijn mijn vrienden niet. Het zijn niet mijn collega’s… Ze zijn stront.”

“Het zwart geld gutste overal rond,” schreef The Washington Post na het verkrijgen van een intern rapport van het Office of the Special Inspector General for Afghanistan Reconstruction.

“De grootste bank van Afghanistan liep over in een beerput van fraude. Reizigers sleepten koffers geladen met 1 miljoen dollar of meer mee op vluchten vanuit Kaboel. Huizen bekend als ‘papaverpaleizen’ verrezen uit het puin om opiumkoningen te huisvesten. President Hamid Karzai won de herverkiezing nadat trawanten duizenden stembussen hadden volgepropt. Hij gaf later toe dat de CIA jarenlang zakken met geld naar zijn kantoor had gebracht en noemde het ‘niets ongewoons’.”

“In het openbaar, terwijl president Barack Obama de oorlog liet escaleren en het Congres miljarden extra dollars steun goedkeurde, beloofden de opperbevelhebber en wetgevers de corruptie hard aan te pakken en corrupte Afghanen ter verantwoording te roepen,” meldde de krant. In werkelijkheid trokken Amerikaanse functionarissen zich terug, keken weg en lieten de dieverij zich meer dan ooit ingraven, volgens een schat aan vertrouwelijke overheidsinterviews die The Washington Post in handen kreeg.

Degenen die als bolwerk tegen de barbarij worden gelauwerd wanneer de wapens naar hen toestromen, worden vergeten zodra de conflicten eindigen, zoals in Afghanistan en Irak. De voormalige proxy-strijders moeten het land ontvluchten of lijden onder de vendetta’s van degenen tegen wie ze vochten, zoals gebeurde met de achtergelaten Hmong-stammen in Laos en de Zuid-Vietnamezen. De voormalige geldschieters, die ooit gul waren met militaire hulp, negeren wanhopige verzoeken om economische en humanitaire hulp, terwijl de door de oorlog ontheemde mensen honger lijden en sterven door gebrek aan medische zorg. Afghanistan is voor de tweede keer het schoolvoorbeeld van deze keizerlijke ongevoeligheid.

De ineenstorting van de burgermaatschappij leidt tot sektarisch geweld en extremisme, waarvan een groot deel de belangen schaadt van degenen die de proxy-oorlogen hebben aangewakkerd. Israëls volmachtmilities in Libanon, samen met zijn militaire interventie in 1978 en 1982, waren bedoeld om de Palestijnse Bevrijdingsorganisatie (PLO) uit het land te verdrijven. Dit doel werd bereikt. Maar door de verwijdering van de PLO uit Libanon ontstond Hezbollah, een veel militantere en effectievere tegenstander, en de Syrische overheersing van Libanon. In september 1982 vermoordde de Libanese Kataeb-partij, beter bekend als de falangisten – gesteund door het Israëlische leger – gedurende drie dagen tussen 2.000 en 3.500 Palestijnse vluchtelingen en Libanese burgers in de vluchtelingenkampen Sabra en Shatila. Het leidde tot internationale veroordeling en politieke onrust in Israël. Critici noemden het slepende conflict “Libanam”, waarbij de woorden Vietnam en Libanon met elkaar werden gecombineerd. De Israëlische film “Waltz with Bashir” documenteert de verdorvenheid en het moedwillig doden van duizenden burgers door Israël en zijn gevolmachtigden tijdens de oorlog in Libanon.

Proxy oorlogen, zoals Chalmers Johnson aangaf, veroorzaken onbedoelde terugslagen. De steun aan de mujahedeen in Afghanistan in hun strijd tegen de Sovjets, waaronder de bewapening van groepen zoals die onder leiding van Osama bin Laden, heeft geleid tot het ontstaan van de Taliban en Al Qaida. Het heeft ook het reactionaire jihadisme in de hele moslimwereld verspreid, de terroristische aanslagen tegen westerse doelen doen toenemen, die culmineerden in de aanslagen van 11 september, en twee decennia van door de VS geleide militaire fiasco’s in Afghanistan, Irak, Syrië, Somalië, Libië en Jemen aangewakkerd.

Als Rusland zegeviert in Oekraïne, als Poetin niet uit de macht wordt gezet, zullen de VS niet alleen een krachtig bondgenootschap tussen Rusland en China hebben gesmeed, maar ook een vijandschap met Rusland dat ons zal blijven achtervolgen. De stroom van miljarden dollars aan wapens naar Oekraïne, het gebruik van Amerikaanse inlichtingen om Russische generaals te doden en het slagschip Moskva tot zinken te brengen, het opblazen van de Nord Stream-pijpleidingen en de meer dan 2500 Amerikaanse sancties tegen Rusland zullen door Moskou niet worden vergeten.

“In zekere zin is een terugslag gewoon een andere manier om te zeggen dat een land oogst wat het zaait,” schrijft Johnson, “Hoewel mensen meestal weten wat ze hebben gezaaid, wordt onze nationale ervaring van terugslag zelden in dergelijke termen voorgesteld, omdat zoveel van wat de managers van het Amerikaanse imperium hebben gezaaid, geheim wordt gehouden.”

Degenen die in proxy-oorlogen worden gesteund, waaronder de Oekraïners, hebben vaak weinig kans op overwinning. Geavanceerde wapens zoals de M1 Abrams tanks zijn grotendeels nutteloos als degenen die ze bedienen niet maanden en jaren zijn getraind. Vóór de Israëlische invasie van Libanon in juni 1982 voorzag het Sovjetblok Palestijnse strijders van zware wapens, waaronder tanks, luchtdoelraketten en artillerie. Het gebrek aan training maakte die wapens ineffectief tegen de Israëlische luchtmacht, artillerie en gemechaniseerde eenheden.

De VS weet dat de tijd dringt voor Oekraïne. Ze weten dat ze de hightech wapens niet op tijd onder de knie zullen hebben om een langdurig Russisch offensief af te slaan. Minister van Defensie Lloyd Austin waarschuwde in januari dat Oekraïne “een venster met kansen heeft, tussen nu en de lente”. “Dat is niet lang,” voegde hij eraan toe.

Het gaat echter niet om de overwinning. Het gaat om maximale vernietiging. Zelfs als Oekraïne bij een nederlaag wordt gedwongen om met Rusland te onderhandelen en grondgebied af te staan voor vrede, en de status van neutrale natie te aanvaarden, zal Washington zijn voornaamste doel hebben bereikt, namelijk de militaire capaciteit van Rusland verzwakken en Poetin isoleren van Europa.

Degenen die proxy-oorlogen opzetten zijn verblind door wensdromen. Er was weinig steun voor de Contra’s in Nicaragua of de MEK in Iran. De bewapening van zogenaamde “gematigde” rebellen in Syrië zag wapens in handen vallen van reactionaire jihadisten.

Bij het afsluiten van proxy-oorlogen wordt de natie of groep die namens de sponsorstaat vecht meestal verraden. In 1972 verstrekte de regering-Nixon miljoenen dollars aan wapens en munitie aan Koerdische rebellen in Noord-Irak om de Iraakse regering te verzwakken, die toen werd gezien als te nauw aanleunend bij de Sovjet-Unie. Niemand, zeker niet de VS en Iran, dat de wapens aan de Koerdische strijders leverde, wilde dat de Koerden een eigen staat zouden stichten. Irak en Iran tekenden in 1975 het Akkoord van Algiers, waarin de twee landen de geschillen langs hun gemeenschappelijke grens regelden. Het akkoord maakte ook een einde aan de militaire steun aan de Koerden.

Het Iraakse leger lanceerde al snel een meedogenloze campagne van etnische zuivering in Noord-Irak. Duizenden Koerden, waaronder vrouwen en kinderen, “verdwenen” of werden gedood. Koerdische dorpen werden tot puin gedynamiteerd. De wanhopige situatie van de Koerden werd genegeerd, want, zoals Henry Kissinger destijds zei, “geheime acties mogen niet worden verward met zendingswerk”.

De Islamitische regering in Teheran hervatte de militaire hulp aan de Koerden tijdens de oorlog tussen Iran en Irak van 1980 tot 1988. Op 16 maart 1988 liet de Iraakse president Saddam Hoessein mosterdgas en de zenuwgassen sarin, tabun en VX los op de Koerdische stad Halabja. Ongeveer 5.000 mensen stierven binnen enkele minuten en tot 10.000 raakten gewond. De Reagan-regering, die Irak steunde, minimaliseerde de oorlogsmisdaden tegen haar voormalige Koerdische bondgenoten.

De toenadering van president Richard Nixon tot China, in een ander voorbeeld, omvatte ook de beëindiging van geheime hulp aan Tibetaanse rebellen.

Verraad is de slotakte in bijna alle proxy-oorlogen

De bewapening van Oekraïne is geen zendingswerk. Het heeft niets te maken met vrijheid. Het gaat om het verzwakken van Rusland. Haal Rusland uit de vergelijking en er zou weinig tastbare steun voor Oekraïne zijn. Er zijn andere bezette volkeren, waaronder de Palestijnen, die even wreed en veel langer hebben geleden dan de Oekraïners. Maar de NAVO bewapent de Palestijnen niet om tegen hun Israëlische bezetters te vechten en houdt hen niet voor heldhaftige vrijheidsstrijders. Onze liefde voor de vrijheid strekt zich niet uit tot de Palestijnen of de bevolking van Jemen die momenteel met Britse en Amerikaanse wapens wordt gebombardeerd, of de Koerden, Jezidi’s en Arabieren die zich verzetten tegen Turkije, een oud NAVO-lid, in zijn bezetting en droneoorlog in het noorden en oosten van Syrië. Onze liefde voor vrijheid strekt zich alleen uit tot mensen die ons “nationaal belang” dienen.

Er komt een tijd dat de Oekraïners, net als de Koerden, vervangbaar worden. Ze zullen verdwijnen, zoals vele anderen voor hen, uit ons nationale discours en ons bewustzijn. Ze zullen generaties lang hun verraad en lijden meedragen. Het Amerikaanse imperium zal anderen gebruiken, misschien het “heroïsche” volk van Taiwan, om zijn vergeefse zoektocht naar wereldheerschappij te bevorderen. China is de grote prijs voor onze Dr. Strangeloves. Ze zullen nog meer lijken opstapelen en flirten met een kernoorlog om de groeiende economische en militaire macht van China in te perken. Dit is een oud en voorspelbaar spel. Het laat naties in puin en miljoenen doden en ontheemden achter. Het voedt de overmoed en het zelfbedrog van de mandarijnen in Washington die weigeren de opkomst van een multipolaire wereld te accepteren. Als dit “spel der naties” niet wordt tegengegaan, kan het onze dood betekenen.


Het originele artikel “Ukraine’s death by proxy vind je terug op The Chris Hedges Report. De vertaling werd verzorgd door Plutopia.

De standpunten in dit artikel zijn uitsluitend die van de auteur en kunnen al dan niet een weergave zijn van de standpunten van Plutopia.be

LAAT EEN REACTIE ACHTER

Please enter your comment!
Please enter your name here