Medio juni zullen de Amerikaanse sancties tegen Syrië escaleren, met de invoering van “Caesar’s Law”, sancties die bedoeld zijn om “individuen, groepen, bedrijven en landen die met de regering van Damascus te maken hebben” te vervolgen. Deze wet – naar verluidt genoemd naar een officier van het Syrische leger die duizenden foto’s van martelingen door het Syrische leger in gevangenissen naar buiten heeft gesmokkeld – is bedoeld om te voorkomen dat bedrijven en landen diplomatieke kanalen met Syrië openen, en bijdragen aan de wederopbouw, investeringen doen en reserveonderdelen leveren voor de energie- en luchtvaartsector in Syrië. De sancties hebben ook gevolgen voor de Syrische centrale bank, waardoor de tegoeden van personen die met Syrië te maken hebben worden bevroren en een eventueel visum voor Amerika ongeldig wordt. Wie zal zich aan deze wet houden en wat zijn de gevolgen ervan voor Syrië, Libanon en de landen die aaqn de kant van Syrië staan?
Marteling is een gangbare praktijk in veel landen over de hele wereld. Syrië martelde namens de Verenigde Staten van Amerika en de regering Bush (het geval van Maher Arar). Minstens 54 landen (landen uit het Midden-Oosten en Afrika, maar ook westerse landen als Australië, Oostenrijk, België, Canada, Tsjechië, Denemarken, Finland, Duitsland, Griekenland, Polen, Portugal, Roemenië, Spanje, Zweden, het Verenigd Koninkrijk en andere) steunden de Amerikaanse “buitengewone uitleveringen” in 2001 en de geheime detenties onder president Barack Obama. Het ontbreekt Washington dus aan elke morele autoriteit om verzet tegen foltering te claimen als basis voor zijn beleid. In de afgelopen decennia zijn de VS berucht geworden door het toestaan van gruwelijke vormen van foltering, het ontnemen van de meest elementaire rechten aan mensen en het in het algemeen schenden van de mensenrechten, in strijd met het Verdrag van Genève en vooral het VN-verdrag tegen foltering van 1984. James Mitchell, een CIA-contractpsychiater die hielp bij het opstellen en toepassen van “verbeterde ondervragingstechnieken”, onthulde verschillende methoden die de Amerikaanse regering goedgekeurde voor het martelen van gevangenen die buiten de VS in “geheime gevangenissen” worden vastgehouden, illegaal maar met officiële toestemming. Beelden van martelingen in de Abu Ghraib-gevangenis toonden de wereld dat de VS martelingen en illegale verhoortechnieken toepasten op gedetineerden in Irak.
De sancties van de VS tegen Syrië kunnen dus niet verantwoord worden door het feit dat de VS zich zorgen maken over de menselijke waarden en zich verzetten tegen machtsmisbruik. Bovendien is het zeer twijfelachtig of de Amerikaanse regering zich aan haar eigen grondwet houdt, gezien de reactie van de veiligheidstroepen tegen demonstranten in Amerika als reactie op de wijdverbreide rassendiscriminatie en het racistische politieoptreden.
Deze nieuwe Amerikaanse sancties kunnen op geen enkele manier worden toegeschreven aan een of andere morele waarde, maar eerder aan het feit dat de VS, Israël en verschillende westerse en Arabische landen er niet in geslaagd zijn het regime in Syrië te veranderen en hun weigering om de nederlaag te erkennen. Ze blijven proberen, en in dit geval stellen ze zich voor dat ze door middel van harde sancties tegen Syrië en zijn bondgenoten kunnen bereiken wat ze door vele jaren van oorlog en verwoesting niet hebben bereikt.
In de jaren negentig van de vorige eeuw legden de VS sancties op aan Irak (olie-voor-voedsel). Honderdduizenden Iraakse burgers stierven als gevolg van de Amerikaanse sancties tegen Irak zonder dat het regime van Saddam Hoessein en zijn gevolg erdoor werden geschaad. We kunnen dus voorspellen dat de Amerikaanse sancties in het algemeen vooral de bevolking zal treffen en niet de leiders.
De VS beseffen niet dat zij niet langer de enige supermacht ter wereld zijn, en in het bijzonder niet in het Midden-Oosten. Rusland heeft gedaan wat velen voor onmogelijk hielden en zich een weg naar de Levant gebaand om in Syrië te blijven en de confrontatie met de NAVO aan de grenzen ervan aan te gaan. China heeft zich als opkomende economische supermacht een weg naar het Midden-Oosten gebaand, vooral naar Irak en Syrië. Iran heeft al een sterke aanwezigheid en machtige bondgenoten in Libanon, Syrië, Irak en Palestina. Deze drie landen spelen samen met Syrië een leidende rol in het actief elimineren van de Amerikaanse hegemonie in dit deel van de wereld.
In Beiroet kan de regering “Caesar’s Law” niet aannemen, zich eraan houden en haar grens met Syrië sluiten. De enige landgrens van Libanon is die met Syrië, aangezien Israël als een vijand wordt beschouwd. Elk nationaal economisch plan om de overvloedige lokale landbouwsector nieuw leven in te blazen en te exporteren naar Syrië, Irak of andere landen in de Golf mislukt als “Caesar’s Law” in werking zou treden. Elke geregenereerde industrie of import/export uit de landen van het Midden-Oosten moet via de “Syrische poort”passeren. Bovendien dreigt de huidige Libanese regering te vallen als zij de Amerikaanse sancties uitvoert. Washington geeft geen financiële steun aan de Libanese economie in crisis en is duidelijk niet van plan om noodzakelijke en onmiddellijke hulp te bieden aan de kreupele Libanese economie. De VS probeert, zoals de norm is geworden, sancties en voorwaarden op te leggen tegen de landen die zij in het vizier hebben, maar biedt daardoor getroffen landen nauwelijks iets voor in ruil. In het geval van Libanon bedraagt het begrotingstekort, na decennia van corruptie en wanbeheer, bijna 100 miljard dollar .
De regering van premier Hassan Diab is in theorie een technocratische en niet-politieke regering. Zij beschouwt de VS niet als een vijand, maar zal waarschijnlijk ook de Amerikaanse dictaten niet volgen, aangezien zij dicht bij de “8 maart Beweging” staat, waarvan de sterkste leden niet bevriend zijn met de VS. De enige oplossing voor deze of een toekomstige regering is dan ook zich op het oosten te richten, naar China, Rusland en Iran. Amerika zal, met zijn bondgenoten van de “14 maart Beweging” die stemloos en machteloos zijn geworden, waarschijnlijk het onderspit moeten delven in Libanon,.
Het lijdt geen twijfel dat de christelijke partij binnen “8 maart” zal worden uitgedaagd en beïnvloed door de Amerikaanse sancties. Die hebben internationale relaties en buitenlandse bankrekeningen te onderhouden. Hoe dan ook, “Caesar’s Law” kan onmogelijk worden uitgevoerd in Libanon, wat de gevolgen van de schending ervan ook zijn.
Wat Iran betreft, het land is al onderworpen aan “maximale druk” en strenge sancties die sinds de overwinning van de Islamitische Revolutie in 1979, jaar na jaar toenemen omdat het de Amerikaanse hegemonie durft te verwerpen. Daarom heeft het geen enkele belangstelling voor de Amerikaanse “Caesar’s Law”. Sterker nog, Iran is er zeker niet rouwig om dat de VS de terugkeer en heropening van de ambassades van de Golflanden – die niet tegen de wensen van de VS durven in te gaan – in Syrië hebben geblokkeerd. Bedrijven uit de Golfstaten zijn geen concurrenten meer om een deel van de opdrachten voor de wederopbouw – projecten op het vlak van industrie, handel en energie – met Iran te delen. Iran heeft de sancties van de VS en de EU tegen Syrië al aangevochten door olietankers naar Damascus te sturen. Ook heeft Teheran vijf tankers naar Venezuela gestuurd, een ander land dat het slachtoffer is van strenge sancties door de VS. De Golfstaten en de Europese landen – de bondgenoten van de VS – verliezen zo hun kans om terug te keren naar Syrië, om betrokken te zijn bij de wederopbouw en om weer voet aan de grond te krijgen in de Levant.
Wat Rusland betreft, dat heeft zojuist een overeenkomst met de Syrische regering ondertekend om zijn militaire luchthaven en marinebases in Tartous, Hasaka en Hmeymim uit te breiden. Bovendien voorziet het Syrië van modern militair materiaal om het Syrische leger op volle sterkte te helpen komen. Het heeft, in een duidelijke boodschap aan de VS en zijn “Caesar’s Law”, Syrië deze maand voorzien van eskadrons met de gemoderniseerde MiG-29-gevechtsvliegtuigen.
China van zijn kant is nu verzeild in een “koude oorlog” situatie over de beschuldigingen van de VS dat Peking verantwoordelijk zou zijn voor de uitbraak van COVID-19. De VS proberen te voorkomen dat Peking zaken doet met de Europese markt, en met name dat Europa het 5G-netwerk en de technologie van China omarmt. De Amerikaanse regering dringt er ook bij Israël op aan om de handel met China te beperken en zijn miljardencontracten met China op te zeggen om te voorkomen dat “de relatie met de VS wordt geschaad”. Bovendien heeft de relatie tussen Irak en de VS een zware klap gekregen toen de voormalige premier Adel Abdel Mahdi een “olie voor de wederopbouw”-overeenkomst van 20 miljard dollar met China afsloot. China, dat al betrokken is bij verschillende projecten in Syrië, zal zich dus waarschijnlijk niet houden aan de “Caesar’s Law”.
Syrië zal nooit de hongerdood aanvaarden, noch zal het land zich in het kader van de economische belegering door de Verenigde Staten in het gareel laten dwingen. President Bashar al-Assad is bezig met de wederopbouw van de bevrijde gebieden die onder controle van de regeringstroepen zijn. Hij is bezig met de wederopbouw van de infrastructuur voor de Syrische bevolking die in het thuisland aanwezig is. Met uitzondering van de gebieden die werden verlaten door vluchtelingen die het land zijn ontvlucht en waarvan er velen niet zullen terugkeren. De Syrische regering heeft niet te lijden onder de afwezigheid van de vijf tot zeven miljoen vluchtelingen in Idlib, in vluchtelingenkampen buiten de controle van de regering of in nabijgelegen buurlanden. Deze vluchtelingen worden opgevangen en onderhouden door de internationale gemeenschap en de Verenigde Naties. Dit bevrijd de centrale overheid van een aanzienlijke financiële last.
Bijgevolg hoeft Syrië de huizen van de vluchtelingen niet terug op te bouwen of hen, zolang de westerse landen willen dat ze buiten Syrië blijven, te voorzien van olie, elektriciteit, scholen, infrastructuur en subsidies. De internationale gemeenschap wil de vluchtelingen buiten de controle van de centrale regering houden en doet alles er alles aan om hun terugkeer te voorkomen, zodat een toekomstige presidentsverkiezing – waarbij de overwinning van Bashar al-Assad gegarandeerd is – kan worden verworpen.
President Assad zal samenwerken met Iran, Rusland en China om zijn belangen veilig te stellen. Iran heeft de Amerikaans-Europese sancties getrotseerd door tweemaal, via de Straat van Gibraltar, olietankers naar Syrië te sturen. Iran bouwt farmaceutische fabrieken in Syrië en werkt ook, in samenwerking met Rusland en China, aan andere projecten. Syrië is op weg naar het oosten, niet naar het westen, want dat is de enige optie die het land nog heeft. Dit is de langverwachte droom van de “As van het Verzet”. Libanon, Syrië en Irak kijken naar Azië om de Amerikaans-Europese sancties tegen hen en hun bondgenoten in het Midden-Oosten tegen te gaan. Door verdere ondraaglijke sancties tegen Syrië op te leggen, helpen de VS de Levant uit de Amerikaanse invloedssfeer te komen.
Iran, Rusland, China en Syrië verenigen zich als bondgenoten met een geïntegreerd project tegen de Amerikaanse hegemonie. Er is geen plaats voor de overheersing van de ene staat over de andere in deze samenwerking van naties, omdat solidariteit nodig is om bijvoorbeeld Syrië te helpen de confrontatie met de VS aan te gaan. Hun kracht groeit naarmate de zwakte van de VS duidelijker wordt, in een tijd waarin president Donald Trump in eigen land met grote problemen worstelt en zijn wereldinvloed verzwakt. Washington legt eenzijdig sancties op aan naties en bevolkingen, dwingt sommige bondgenoten te volgen, maar dwingt hen ook serieus na te denken over toekomstige mogelijkheden om zich los te maken van deze lastige “navelstreng”.
De Amerikaanse “Caesar’s Law” heeft tot doel de Syrische natie en bevolking te onderwerpen en te onderdrukken, zoals Washington dat ook heeft geprobeerd met Iran en Venezuela. Wat tot nu toe jammerlijk is mislukt. Dit beleid kan niet langer effectief zijn omdat de Russisch-Chinese-Iraanse alliantie nu belangrijk is geworden voor veel landen in het Midden-Oosten. De invloed van dit bondgenootschap strekt zich nu uit tot de Caribische Zee. “Caesar’s Law” zal zich tegen haar architecten keren: “Hij die de gifbeker heeft bereid, zal die uiteindelijk zelf ledigen.”
Het origineel artikel in het Engels Syria Caesar’s Law: Who Does it Target, and How Will it Affect President Assad? En de vertaling Syrië “Caesar’s Law”: Op wie wordt er gemikt en wat zijn de gevolgen voor president Assad? werd voor het eerst gepubliceerd op de blog van Elijah J. Magnier op 12 juni 2020. De vertaling is van Francis J.