Op 2 juli publiceerde de krant The Jerusalem Post op zijn website dit artikel van Ehud Olmert onder dezelfde titel.
The Jerusalem Post is een krant die in 1932 tijdens het Britse mandaat van Palestina werd opgericht als The Palestine Post. In 1950 veranderde de krant zijn naam in The Jerusalem Post. Vroeger werd de krant beschouwd als een linkse krant, maar aan het eind van de jaren tachtig onderging de krant een merkbare verschuiving naar rechts. Ehud Olmert anderzijds was de 12e premier van Israël die in maart 2009 werd opgevolgd door Benjamin Netanyahu.
Globaal gezien trekt hij de juiste conclusies maar zijn argumentatie is wat oppervlakkig. Twee aspecten zijn interessant om weten bij het lezen van het artikel:
1. Wat betreft corruptie – Olmert werd in mei 2014 veroordeeld tot een gevangenisstraf van zes jaar voor omkoping en het ontvangen van omgerekend meer dan 100.000 euro aan steekpenningen.
2. Wat betreft verdediging van de democratie – In januari 2006 werden verkiezingen gehouden voor de Palestijnse Wetgevende Raad. Volgens de internationale waarnemers waren het faire en democratisch verlopen verkiezingen die werden gewonnen door Hamas. Hamas won 74 van de 132 zetels, Fatah won er slechts 43.
De regering die Olmert toen leidde reageerde verbolgen. Olmert kondigde voor de Gazastrook een beperking van de invoer van goederen af en een exportverbod. De toevoer van gas en elektriciteit werd beperkt, net zoals het personenverkeer tussen de Westelijke Jordaanoever en de Gazastrook. Daarnaast werd het door Israël ingehouden Palestijns belastinggeld (afgesproken bij de Oslo-akkoorden) niet meer doorgestort aan de Palestijnse Autoriteit. En de verkozen Hamasleden van de Palestijnse Wetgevende Raad mochten niet meer vrij reizen. In samenspraak met Israël/Olmert begonnen de VS en EU de Palestijnse Autoriteit te boycotten.
Het afglijden van de glibberige helling naar het fascisme begint altijd met kleine stapjes. Soms zijn ze zo klein dat ze uit beeld en onzichtbaar zijn voor het publieke bewustzijn. Hun rijpingsfase kan behoorlijk lang duren en ze kunnen onder de radar van de publieke belangstelling en uit het blikveld van de media blijven, ook al worden de media verondersteld om meer ontvankelijk te zijn.
Op een gegeven moment, na een incubatieperiode, beginnen de knopen van het fascisme te ontkiemen en zich vanuit de bodem omhoog te werken. Vanaf dat moment kunnen ze vrij snel groeien, soms zo snel dat het moeilijk is om te verhinderen dat ze iedereen om hen heen besmetten.
We zijn ver voorbij de incubatieperiode. De toppen hebben niet alleen diepe wortels in de grond van onze realiteit geschoten, maar hebben ook al takken die snel groeien. Binnenkort zullen we verbaasd zijn als duidelijk wordt dat het meest fundamentele element dat de staat Israël in staat heeft gesteld een sterk, stabiel, geloofwaardig en geliefd land te worden, ondanks al de zwakke punten die aan het licht zijn gekomen, uit ons leven aan het verdwijnen is: de democratie.
Ik heb gezegd dat het begint met kleine dingen. Zoals bijvoorbeeld wanneer de premier, zijn vrouw en familieleden kleine bedragen uit de staatskas stelen – omdat ze bekend staan om hun ziekelijke gierigheid en elke kans willen benutten om datgene wat de staat hen voor hun publieke diensten betaalt, te vermeerderen.
Een bijna banale kwestie, die zelfs te gênant is om te vermelden – de diefstal van lege plastic flessen frisdrank of schoonmaakmiddelen – die door het huis van de premier zijn aangekocht. Ze werden opgehaald en opgeborgen door de gastvrouw van het huis, die ze vervolgens door een trouwe koerier liet wegbrengen om te worden verzilverd voor cash terwijl het gewone volk betaalt voor de recyclage van dergelijke flessen. Daarna worden deze honderden, en soms zelfs duizenden shekels stilletjes op zak gestoken.
Het geld dat ze hebben gekregen voor het recycleren van de flessen geven ze niet terug aan het publiek, maar houden ze voor zichzelf als zakgeld. Ja, ik ben het ermee eens, dit klinkt zo kleingeestig, zelfs beschamend. Ik bedoel, in hemelsnaam, heb je niets belangrijker te doen dan je druk te maken over een paar duizend shekels? We hebben het over de premier, die zijn hele ziel geeft om het publiek te dienen. Hij had miljoenen kunnen verdienen in de particuliere sector, maar kiest ervoor om zich elke dag en nacht te wijden aan het verzorgen van ons. Eerlijk gezegd.
Uiteindelijk zullen al deze kleine diefstallen vergeten worden. Maar dan veranderen ze in grotere. De familie wil bijzonder lekker eten, wat toevallig ook vreselijk duur is. Dus bestellen ze aan huis geleverd, en om het uit de staatskas te halen, vervalsen ze facturen, misleiden ze de poortwachters en brengen het de staat in rekening.
Misschien zijn sommigen van ons ook nog bereid om dit te laten gaan. Het is minder gênant dan zo’n klein detail te vertalen in een publiek conflict. Ze zouden kunnen zeggen dat dit een beetje inhalig is. En dan? Hiervoor zijn we bereid om te ruziën met een premier wiens hele wezen aan staatszaken is toegewijd?
En dan bellen ze hun rijke vrienden en vragen ze om cadeautjes. Zomaar. Het is immers toegestaan om vrienden cadeautjes te geven en hun vrienden mogen cadeautjes krijgen. En als het mag, nemen ze wat ze kunnen. En als het mag, vragen ze wat ze willen. En als het mogelijk is, procederen ze tegen iedereen waar ze maar kunnen.
Het begon met één krat champagne. Maar na een tijdje verandert één krat in een hele vrachtwagen met honderden kratten, duizenden flessen, honderden sigaren en dure gouden sieraden. De mensen die deze geschenken geven zijn niet op vrijwillige basis, maar worden uitgenodigd om ze te schenken. En uiteindelijk doet iedereen wat er van hem gevraagd wordt.
Langzaam bereikt de familie de immuniteit, terwijl het publiek toekijkt hoe deze gebeurtenissen zich ontwikkelen, maar zwijgt. Omdat ze dit verdienen. Omdat ze voor ons zorgen. Hun status verandert. Ze zijn veranderd in een koninklijke familie. Een familie die alles verdient, die alles mag nemen wat ze willen. De schatten van het land staan er voor open.
En dat is nog maar het begin. Het start hier en voert naar de meest waanzinnige dingen die alleen in ondemocratische regimes gebeuren. Inmiddels gaat alles snel, dus het lijkt allemaal vanzelfsprekend en niet tegen te houden. Vragen dat de geheime diensten van het land burgers in de gaten houden als een manier om individuen te lokaliseren die zijn blootgesteld aan het COVID-19 virus is één ding, maar het wordt al snel duidelijk dat deze bewering ongegrond is.
De competenties van de Shin Bet (Israel’is Veiligheidsdienst) zijn bekend. Het inwinnen van deze informatie zal niet helpen om het aantal mensen dat met het virus geïnfecteerd raakt te verminderen. Het zou de burgers echter wel kunnen blootstellen aan voortdurende controle door overheidsinstanties. Dan zou het mogelijk zijn om deze informatie te gebruiken voor zaken die niets te maken hebben met de COVID-19-epidemie, door burgers te identificeren die reden hebben om te vrezen dat ze worden lastiggevallen door de autoriteiten.
Dan is er natuurlijk ook de politie. De Israëlische politie bestaat uit twee afdelingen. De eerste is de onderzoeksdivisie, die tot de volgende benoemingsronde door de minister van Openbare Veiligheid Amir Ohana (Likud), in bepaalde kringen bekend staat als de vijand van de regering. Zij zijn de onderzoekers die met zaken komen tegen de premier, zijn vrouw, en misschien in de toekomst ook tegen zijn zoon. Het standpunt binnen deze kringen is dat zij moeten worden tegengehouden. De gevaarlijke rechercheurs onder hen, die door tegenstanders van de premier zouden kunnen worden gebruikt, moeten worden weggefilterd.
In plaats daarvan moeten wij (de mensen die dit standpunt innemen) mensen binnenhalen die weten hoe ze onderzoeken moeten bevriezen, die niet echt geïnteresseerd zijn in onderzeeërs, of in hoe de premier in zeer korte tijd 16 miljoen NIS heeft verdiend aan een investering die hij heeft gedaan met geld dat hij van zijn neef heeft gekregen en vervolgens heeft geïnvesteerd in het bedrijf van zijn neef. Onderzoekers die zich niet haasten om te onderzoeken waarom de premier er niet in slaagde om inkomsten aan de belastingdienst te rapporteren, of om belastingen te betalen zoals hij wettelijk verplicht is, of wat het verband is tussen het bedrijf waarvan de aandelen door deze neef aan de premier zijn “verkocht” en de scheepswerven die onderzeeërs bouwen, of waarom en hoe hij de instructies overtrad die vereisen dat deze activiteit aan de staatsadministratie worden gerapporteerd.
De rol van de tweede politiedienst is, volgens het wereldbeeld van de huidige regering, om iedereen het zwijgen op te leggen die gebruik maakt van zijn of haar natuurlijke recht om te protesteren, en die zijn of haar stem wil laten horen en zich wil verzetten tegen de groeiende trend van overheidsgeweld. De politiemensen die in deze divisie werken, moeten de protesten zonder aarzeling laten ophouden. Herinnert iemand zich de dagen dat honderden mensen buiten het huis in Balfour Street stonden en schreeuwden: “Moordenaar!” bij de voormalige premier Menachem Begin? Heeft iemand zich kunnen voorstellen dat de politie dan zou worden gestuurd om de demonstranten te arresteren?
Vandaag de dag is het anders. Politieagenten die hun tijd afwachten tot de komende benoemingsronde, arresteren demonstranten die zich aan alle regels houden. Ze worden geboeid, zodat ze niet gewelddadig worden en weggesleept. Binnenkort zullen de protesten zelf als illegaal worden beschouwd en zullen de demonstranten worden vervolgd. Ze zullen altijd redelijke gronden kunnen vinden die gebaseerd zijn op de noodzaak van ordehandhaving. Het zal worden beschouwd als bescherming van de overheid en het in stand houden van een goed leiderschap dat kan functioneren onder voorwaarden van immuniteit tegen elke vorm van verstoring.
We staan niet aan het begin van dit proces – het is al goed op gang gekomen.
Het hoogtepunt was natuurlijk het debat in de Commissie Financiën van de Knesset, dat bedoeld was om de bankrekening van de premier te linken aan nog eens enkele honderdduizenden of miljoenen shekels, die met terugwerkende kracht zullen worden afgetrokken van de belastingrestituties, na de bewering van de huidige premier dat hij wordt gediscrimineerd ten opzichte van zijn voorgangers. Deze bewering is onjuist – degenen die hem zijn voorgegaan hebben nooit enig voordeel gekregen voor het onderhoud van hun privé-woningen, en waren daarom niet gehouden om hierover belasting te betalen.
Hij is “economisch gehandicapt”, schreeuwde Netanyahu’s aanhangers, terwijl hij en zijn coalitiegenoten tegelijkertijd tegen het wetsvoorstel stemden dat de economische situatie van de “gehandicapte” mensen die gewond raakten en waarvan sommigen zonder middelen kwamen te zitten om hun families te voeden als gevolg van het wanbeleid van de COVID-19-epidemie door de premier en zijn ministers, lichtjes zou verbeterd hebben.
De absolute scheiding tussen wat goed is voor de premier en zijn familie, en wat zijn persoonlijke behoeften dient, en wat de burgers helpt die hij moet beschermen, is de grofste en meest gewelddadige uiting van totale minachting voor de spelregels. De normen moeten kenmerkend zijn voor een democratische natie die opereert op basis van gelijkheid tussen alle burgers.
De normen moeten daarentegen ver verwijderd zijn van een regime dat deze regels, die door de overheid steeds meer met bruut geweld worden uitgehold, negeert. En dit alles speelt zich af in een sfeer van intimidatie, bedreigingen en het tot zwijgen brengen van de oppositie, die er langzaam maar zeker in slaagt om de oppositie te verzwakken. Dit gebeurt niet alleen met parlementaire middelen, maar ook door veel goede burgers te verhinderen hun mening te uiten en te proberen hun rechten te beschermen.
Dit gaat slecht aflopen. Het staat op het punt de vlam te worden die geweld in de straten van Israël zal doen ontvlammen. Netanyahu is niet zo beslagen in geschiedenis als hij soms beweert. En toch weet hij genoeg om te begrijpen dat deze onrust snel leidt tot civiele beroering, die zal eindigen in bloedvergieten.
Net als vele oplichters voor hem en die in democratische verkiezingen werden verkozen, gebruikt Netanyahu de macht die hem als leider werd gegeven om iedereen die zich tegen hem probeert te verzetten, te verpletteren. Het is nog niet te laat om de neergang te stoppen, maar dit zou wel eens onze laatste kans kunnen zijn.
