Vorige week vertelde de Israëlische minister van Buitenlandse Zaken Gabi Ashkenazi aan zijn Duitse tegenhanger, Heiko Josef Maas dat Israël “van annexatie naar normalisering” is opgeschoven. Europa vond dat prachtig en kondigde prompt aan dat het hoopte de Associatieraad, een permanente dialoog tussen de EU en Israël, te kunnen hernieuwen. Europa wil Israël zo graag terug in de armen sluiten – het zou helpen mochten ze die vervelende klier premier Benjamin Netanyahu maar eens kwijt geraken. Ashkenazi voegde er, voor de duidelijkheid, nog een paar zinloze clichés aan toe. Eén ervan die (kramen) hij en dozijnen andere Israëlische politici sinds jaar en dag moeiteloos uitkramen, is deze: “We lieten de deur open voor onze buren en nu is het aan hen om te beslissen en te kiezen.”
Gidéon Levy, journalist bij de Israëlische krant Haaretz, geeft graag enige toelichting bij het woord “normalisering” wanneer het in de Israëlische context wordt gebruikt.
“Wanneer een Israëlische staatsman de term normalisering gebruikt, bedoelt hij het handhaven van de status quo, wat voor de meeste Israëli’s de normale situatie is. Elke inbreuk vereist een onmiddellijke normalisering, een herstel van de status quo van ervoor. Een voorbeeld? Palestijnse kinderen zijn gedoemd om op korte afstand van de zee te leven en hun kindertijd, en soms hun hele leven, door te brengen zonder ooit het strand te zien. Dat is een normale situatie. Als er gaten in het grenshek worden ontdekt en de Palestijnen erin slagen om in de hitte van augustus op het strand te geraken, dan is de normale situatie verstoord en moet deze onder dwang worden hersteld.
Een ander voorbeeld: Protesten zijn toegestaan in de buurt van de residentie van de premier op Balfour Street, maar verboden in het Palestijnse dorp Bil’in. Dat is normaal in een democratie. Het is volkomen normaal om twee miljoen mensen voor vele jaren gevangen te zetten – wat is er normaler dan dat? – en te verwachten dat ze rustig blijven zitten. Als ze stappen ondernemen tegen deze krankzinnige situatie, moet de normale situatie onmiddellijk worden hersteld, dat wil zeggen, hun onderdanige terugkeer naar de kooi. Laat ze in Gaza zitten, en er voor eeuwig rotten, en zorg voor een normalisering van de situatie met Israël.
Het is normaal dat een land een democratie wordt genoemd als ongeveer de helft van de bevolking onder zijn directe en indirecte bewind in een totalitaire dictatuur leeft. Het is normaal dat twee volkeren in één land kunnen leven, dat de oorspronkelijke bewoners geen rechten hebben, terwijl de immigranten en hun nakomelingen alle rechten hebben. Het is normaal dat Israël het soevereine luchtruim van elk land in de regio kan schenden, om hen te bespioneren en te bombarderen, maar geen van hen mag ook maar één ballon boven Israëlisch grondgebied laten vliegen. Het is normaal dat de Palestijnen de enige mensen ter wereld zijn die tot geen enkel land behoren. Het is normaal dat een land regeert over gebieden die door geen enkel ander land worden erkend, en toch, met uitzondering van de Verenigde Staten, het meest geprivilegieerde land ter wereld is als het gaat om de handhaving van het internationaal recht. Het is normaal dat een van de machtigste gewapende en rijkste landen ter wereld een deel van de meest genereuze economische hulp in de geschiedenis ontvangt. Het is normaal dat een van de mensen waar de niet-rechtse partijen hun hoop op stellen aankondigt dat hij de normalisering steunt.”
Gabi Ashkenazi nam in Duitsland deel aan, wat dan heet, ‘een informele bijeenkomst’ van de ministers van Buitenlandse Zaken van de EU. Ze hadden hem eventueel ook kunnen aanhouden voor oorlogsmisdaden natuurlijk. Dat gebeurde echter niet. Nochtans heeft Gabi Ashkenazi tijdens zijn carrière twee keer de leiding gehad over de SLA (tussen 1992 en1994 en tussen 1998 en 2000).
Tijdens de decennialange bezetting van Zuid-Libanon door Israël was het SLA, South Lebanon Army, een proxy-miltie onder toezicht van, en gewapend, gefinancierd en getraind door het Israëlische leger. Het SLA was berucht op het gebied van schendingen van de mensenrechten en oorlogsmisdaden.
In de gevangenis van de SLA in al-Khiam, werden duizenden Libanezen zonder vorm van proces vastgehouden, gemarteld en (soms) vermoord. Israëlische officieren kwamen dagelijks langs om de resultaten van de verhoren te vernemen. Het was waarschijnlijk wel het meest levendige symbool van schendingen van mensenrechten onder de verantwoordelijkheid van de Israëlische bezetters. En Gabi Ashkenazi was destijds commandant van het Israëlische Noordelijke Commando.
Er werden lijvige rapporten over de gevangenis geschreven, onder andere door B’Tselem, “Israëlische Informatiecentrum voor Mensenrechten in de Bezette Gebieden“. Hun rapport vind je hier. In een eigen rapport van het Israëlische leger, minimaliseert Israël zijn rol. Er wordt toegegeven dat Israël “invloed heeft op het SLA”, zelfs in die mate dat het het bezoek van het Internationale Rode Kruis aan de gevangenis kan opschorten, maar toch zouden zaken met betrekking tot Khiam’s gevangenen “onder de verantwoordelijkheid en discretie van het SLA” vallen en “niet onder het gezag” van het Israëlische ministerie van Defensie.
Met de steun van Hezbollah werd na de oorlog al-Khiam een gedenkplaats voor de slachtoffers van de SLA en Israël. In de zomer van 2006, tijdens de 34-daagse Israëlische aanval op Libanon, bombardeerden Israëlische vliegtuigen echter de gebouwen van de vroegere gevangenis en het naburige dorp. Volgens Ynet, een Israëlische nieuwssite, zei de televisiezender al-Manar over de aanval: “Israël is geïnteresseerd in het elimineren van herinneringen aan zionistische terreur.”
De associatieovereenkomsten tussen Israël en de EU bestaan sinds 1995. Jaarlijks komen de Israëlische en EU-ministers van Buitenlandse Zaken bij elkaar. Voor het laatst gebeurde dat in 2012. In 2013 wilde Israël niet deelnemen omdat de EU richtlijnen had bepaald waardoor de overeenkomsten met Israël niet van toepassing konden zijn op de Bezette Gebieden en Oost-Jeruzalem.
In 2017 nodigde Litouwen informeel premier Benyamin Netanyahu uit om deel te nemen aan een vergadering van de EU-ministers van Buitenlandse Zaken in Brussel. Dat was niet volgens het protocol waardoor lidstaten verontwaardigd reageerden. Net zoals de voorganger van Borell trouwens, Federica Mogherini. In een reactie daarop nodigde zij Mahmoud Abbas, de voorzitter van de Palestijnse Autoriteit (PA), uit. Abbas vroeg de EU daar om Palestina als staat te erkennen. Maar, voorspelbaar, kreeg hij te horen dat ‘erkenning voor Palestina vandaag niet op de agenda staat’. In de EU is erkenning in handen van elk land apart. Het het beste waar Abbas op kon hopen was vooruitgang in de richting van een “associatieovereenkomst”. Drie jaar later is dat niet anders.
Binnen de EU zijn er de laatste tijd veel overuren geklopt om een nieuwe vergadering van de Associatieraad op poten te zetten. De tactiek van wortel en stok werd uit de kast gehaald om de Israëlische plannen voor annexatie van de Bezette Gebieden tegen te gaan. Als Israël dat plan niet zou uitvoeren, dan zouden de EU en Israël een nieuwe bladzijde in hun relatie kunnen omslaan.
En, tot grote oplichting (moet dit niet opluchting zijn? Beide kunnen natuurlijk;-))van de EU, sluiten Israël en de Verenigde Arabische Emiraten op de valreep een ‘vredesplan’ waardoor Israël zijn voornemen voor annexatie ‘opschort’.
Het woord opschorten is belangrijk. Het betekent niet dat de plannen van tafel zijn maar enkel dat ze ‘uitgesteld’ zijn. “ Benyamin Netanyahu drukte erop dat de overeenkomst met de VAE niet het einde van zijn annexatieplan betekende, maar slechts een tijdelijk uitstel: “President Trump en zijn team verzochten om een tijdelijke – en ik herhaal, tijdelijke – uitstel zodat het vredesproces vooruit kan gaan, en ik stemde ermee in.” Donald Trump van zijn kant beweerde dat Israël ermee instemde om de annexatie niet toe te passen. “Israël stemde ermee in om delen van de Westelijke Jordaanoever niet te annexeren. Het is meer dan het van de tafel halen – ze kwamen overeen het niet te doen. Dit is een zeer slimme concessie van Israël. Het is nu van tafel,”
Een onduidelijkheid in interpretatie die de deur openlaat om later een nieuwe interpretatie mogelijk maakt.
Borrell was expliciet in zijn kritiek op Israël. Hij had ervoor gewaarschuwd dat “annexatie onvermijdelijk aanzienlijke gevolgen zou hebben voor de nauwe betrekkingen die we momenteel met Israël onderhouden”. Dat de annexatie niet afgeblazen is maar slechts uitgesteld, blijkt echter geen bezwaar te zijn om de banden met Israël weer aan te halen.
Zoals het blijkbaar ook geen bezwaar is dat sinds de overeenkomst tussen Israël en de VAE gesloten werd, Gaza iedere nacht gebombardeerd wordt. Vandaag is dat ondertussen 17 dagen op rij.
