Julian Assange in de laatste fase van zijn strijd tegen uitlevering aan de VS

Maandag 7 september werd In Londen de hoorzitting hervat om te beslissen of WikiLeaks-oprichter Julian Assange moet worden uitgeleverd aan de Verenigde Staten waar hij dan terecht zal staan voor de publicatie van geheimen over de oorlogen in Afghanistan en Irak.

De hoorzitting bij het Central Criminal Court, zal drie tot vier weken in beslag nemen. Volgens John Rees van de Don’t Extradite Assange-campagne is het “vrijwel zeker” dat, wat ook de uitspraak zij, er beroep zal worden aangetekend. Volgens Rees heeft Julian Assange een “zeer sterke verdediging”, maar is de zaak ook “sterk gepolitiseerd”.

Jonathan Cook schets een historiek van de zaak en de laffe rol die de gevestigde media spelen door niet op te komen voor Julian Assange en daarmee de kans laten liggen om zich bij hem aan te sluiten in de strijd voor een ware controle op de op hol geslagen macht van onze regeringen. In plaats daarvan ontvluchtten ze het strijdtoneel, en laten ze hem achter als een offergave aan hun meesters.

Jarenlang juichten journalisten Assange’s vernedering toe. Nu hebben ze zijn weg gebaand naar een Amerikaanse goelag

De hoorzitting van het Gerecht in Groot-Brittannië over de uitleveringszaak van de Amerikaanse regering tegen Julian Assange is op maandag 7 september in volle ernst begonnen. De tien jaar durende saga die ons tot dit punt heeft gebracht, zou iedereen die zich bekommert om onze steeds kwetsbaarder wordende vrijheden moeten aanspreken.

Een journalist en uitgever is al tien jaar van zijn vrijheid beroofd. Volgens VN-deskundigen is hij een groot deel van die tijd willekeurig vastgehouden en gemarteld door middel van gewelddadige fysieke opsluiting en eindeloze psychologische druk. Hij is afgeluisterd en bespioneerd door de CIA tijdens zijn verblijf in het politiek asiel, in de ambassade van Ecuador in Londen, op een manier die zijn meest fundamentele wettelijke rechten schendt. De rechter die toezicht houdt op zijn hoorzittingen heeft een ernstig belangenconflict – met haar familie die in de Britse veiligheidsdiensten verankerd is – dat zij niet heeft verklaard en waardoor zij zich van de zaak had moeten terugtrekken.

Alles wijst erop dat Assange zal worden uitgeleverd aan de VS om een gemanipuleerde grote juryrechtszaak te ondergaan die bedoeld is om ervoor te zorgen dat hij zijn dagen uitzit in een maximaal beveiligde gevangenis, waar hij een straf van maximaal 175 jaar zal uitzitten.

Niets van dit alles is gebeurd in een of andere derdewereldland, een zogenaamde dictatuur. Het gebeurde recht onder onze neus, in een grote westerse hoofdstad, en in een staat die beweert de rechten van de vrije pers te beschermen. Het gebeurde niet in een handomdraai, maar in slow motion – dag na dag, week na week, maand na maand, jaar na jaar.

En als we eenmaal een geraffineerde karaktermoord op Assange door westerse regeringen en de volgzame media hebben uitgewist, is de enige rechtvaardiging voor deze meedogenloze aanval op de persvrijheid dat een 49-jarige man documenten heeft gepubliceerd waarin de Amerikaanse oorlogsmisdaden aan de kaak worden gesteld. Dat is de reden – en de enige reden – dat de VS zijn uitlevering nastreven en waarom hij tijdens de Covid-19-pandemie in eenzame opsluiting in de zwaarbewaakte gevangenis van Belmarsh wegkwijnt. De verzoeken van zijn advocaten om borgtocht werden geweigerd.

Een afgehakt hoofd op een spies

Terwijl het perskorps Assange een decennium geleden Assange in de steek liet, en de officiële praatjes die hem aan de schandpaal nagelaten hebben over toilethygiëne en zijn behandeling van zijn kat, is Assange vandaag precies waar hij oorspronkelijk voorspelde dat hij zou zijn als de westerse regeringen hun zin zouden krijgen. Wat hem te wachten staat is uitlevering aan de VS zodat hij voor de rest van zijn leven onzichtbaar wordt gemaakt.

Er waren twee doelen die de VS en het Verenigd Koninkrijk wilden bereiken door middel van de actieve vervolging, opsluiting en marteling van Assange.

Eerst moesten hij en Wikileaks, de door hem mede opgerichte transparantie-organisatie, uitgeschakeld worden. Het samenwerken met Wikileaks moest te riskant worden gemaakt om door potentiële klokkenluiders te worden overwogen. Dat is waarom Chelsea Manning – de VS-militair die documenten in verband met de oorlogsmisdaden van de VS in Irak en Afghanistan doorgaf waarvoor Assange nu uitlevering onder ogen ziet – op dezelfde manier werd onderworpen aan een strenge gevangenisstraf. Later kreeg zij in de gevangenis dagelijks strafmaatregelen opgelegd om haar onder druk te zetten om tegen Assange te getuigen.

Het doel was Wikileaks en gelijkaardige organisaties in diskrediet brengen en hen tegenhouden van het publiceren van bijkomende onthullende documenten – van de soort die aantonen dat westerse overheden niet de ”goede gozers” zijn die de mondiale zaken ten gunste van de mensheid beheren, maar in feite sterk gemilitariseerd, globale bullebakken die het zelfde meedogenloze koloniale beleid van oorlog, verwoesting en plundering bevorderen dat zij altijd hebben toegepast.

En ten tweede, Assange moest worden gemaakt om vreselijk te lijden en in het openbaar – om een voorbeeld te zijn – om andere journalisten af te schrikken om ooit in zijn voetsporen te treden. Hij is het moderne equivalent van een afgehakte kop op een snoek die aan de stadspoorten wordt uitgestald.

Het is overduidelijk dat deze strategie, die vooral door de VS en het Verenigd Koninkrijk (met Zweden in mindere mate) is ontwikkeld, een groot succes is geweest, zoals blijkt uit de media-aandacht voor zijn zaak. De meeste journalisten bij de mainstream media werken nog steeds enthousiast mee aan het zwart maken van Assange – door vooral in dit stadium – zijn vreselijke situatie te negeren.

Het verhaal verschuilt zich in volle zicht

Toen hij zich in 2012 naar de ambassade van Ecuador spoedde, op zoek naar politiek asiel, ridiculiseerden journalisten van alle gevestigde media zijn bewering – die nu natuurlijk volledig terecht blijkt – dat hij de Amerikaanse pogingen om hem uit te leveren en voorgoed op te sluiten trachtte te vermijden. De media gingen verder met hun spotternij, zelfs toen het bewijs werd geleverd dat een Grand Jury in het geheim was bijeengeroepen om een spionage aanklacht tegen hem op te stellen en dat deze was gebaseerd in het oostelijke district van Virginia, waar de grote Amerikaanse veiligheids- en inlichtingendiensten hun hoofdkwartier hebben. Elke jury daar wordt gedomineerd door Amerikaans veiligheidspersoneel en hun families. Zijn hoop op een eerlijk proces was onbestaand.

In plaats daarvan hebben we acht jaar lang de misleidende berichtgeving van de media en zijn bereidwillige medeplichtigheid aan de karaktermoord meegemaakt. Dat heeft de basis gelegd voor de huidige publieke onverschilligheid voor de uitlevering van Assange en de wijdverbreide onwetendheid over de vreselijke implicaties ervan.

Mainstream journalisten hebben, volledig op het eerste gezicht, een reeks rationalisaties geaccepteerd voor de reden waarom de belangen van de gerechtigheid gediend worden door Assange voor onbepaalde tijd op te sluiten – zelfs nog vóór zijn uitlevering – en zijn meest elementaire wettelijke rechten met voeten te treden. De andere kant van het verhaal – Assange’s, het verhaal dat zich in het volle zicht van het publiek verbergt – ontbreekt steevast in de berichtgeving, of het nu gaat om CNN, de New York Times, de BBC of de Guardian.

Eerst Zweden, dan Clinton

Eerst werd beweerd dat Assange was gevlucht voor ondervraging over de beschuldigingen van aanranding in Zweden, hoewel het de Zweedse autoriteiten waren die hem toelieten om te vertrekken; hoewel de oorspronkelijke Zweedse aanklager, Eva Finne, het onderzoek tegen hem seponeerde en zei: “Er is geen enkele verdenking van welke misdaad dan ook”, voordat het, om nauwelijks verholen, gepolitiseerde redenen werd opgepikt door een andere aanklager; en hoewel Assange daarna de Zweedse procureurs uitnodigde om hem te ondervragen op de ambassade, een optie die ze in andere gevallen regelmatig toestonden, maar die ze in zijn geval resoluut weigerden.

Het was niet alleen zo dat geen van deze punten ooit als context voor het Zweedse verhaal werd vderteld door de gevestigde media. Of dat veel andere in Assange’s voordeel gewoonweg werden genegeerd, zoals het gemanipuleerde bewijs in het geval van een van de twee vrouwen die beweerde dat ze seksueel was aangerand en de andere vrouw die weigerde om de door de politie voor haar opgestelde aanklacht voor verkrachting te ondertekenen.

Het verhaal werd ook brutaal en continu verkeerd weergegeven als zijnde met betrekking tot “verkrachtingsaanklachten” terwijl Assange alleen maar gezocht werd voor ondervraging. Er is nooit een aanklacht tegen hem ingediend omdat de tweede Zweedse aanklager, Marianne Ny – en haar Britse collega’s, waaronder Sir Keir Starmer, toen hoofd van het openbaar ministerie en nu leider van de Labourpartij – de geloofwaardigheid van hun beschuldigingen niet op de proef wilden stellen door Assange daadwerkelijk te ondervragen. Door hem in een kleine kamer van de ambassade te laten rotten, hebben ze hun doel veel beter kunnen bereiken.

Toen de Zweedse zaak in het slop raakte – toen duidelijk werd dat de aanvankelijke aanklager gelijk had om te concluderen dat er geen bewijs was voor verdere ondervraging, laat staan om een aanklacht, te rechtvaardigen gooide de politieke en mediaklasse het roer om.

Plotseling was Assange’s opsluiting impliciet gerechtvaardigd om geheel andere, politieke redenen. Hij zou de presidentsverkiezingscampagne van Donald Trump in 2016 zogenaamd hebben geholpen door, naar verluidt door Rusland van de servers van de Democratische partij” gehackte” e-mails te publiceren. De inhoud van die e-mails, die destijds in de berichtgeving was verdoezeld en nu grotendeels is vergeten, onthulde corruptie door het kamp van Hillary Clinton en pogingen om de voorverkiezingen van de partij te saboteren om haar rivaal voor de presidentiële nominatie, Bernie Sanders, te saboteren.

De Guardian verzint een smeercampagne

De autoritaire rechtse partijen hebben zich weinig zorgen gemaakt over de lange opsluiting van Assange in de ambassade en later in de gevangenis in Belmarsh, vanwege zijn ontmaskering van de Amerikaanse oorlogsmisdaden. Daarom is er weinig moeite gedaan om deze te overtuigen. De demoniseringscampagne tegen Assange heeft zich in plaats daarvan geconcentreerd op kwesties die eerder de linkerzijde triggeren, die anders misschien bezwaren zouden hebben tegen het overboord gooien van het Eerste Amendement en het opsluiten van mensen omdat ze aan journalistiek doen.

Net zoals de Zweedse beschuldigingen, ondanks hun niet-onderzoek, in de ergste vorm van knieschijf identiteitspolitiek aan de linkerkant, werd het “gehackte” e-mailverhaal ontworpen om de Democratische partijbasis te vervreemden. Bijzonder is dat de bewering van de Russische hackers blijft bestaan, hoewel ze jaren later – en na een groot “Russiagate”-onderzoek door Robert Mueller – nog steeds niet kunnen worden weerstaan met enig feitelijk bewijs. In feite hebben sommigen die het dichtst bij de zaak staan, zoals voormalig Brits ambassadeur Craig Murray, de hele tijd benadrukt dat de e-mails niet door Rusland zijn gehackt, maar zijn uitgelekt door een ontgoochelde democratische partij-insider.

Een nog belangrijker punt, echter, is dat een transparantieorganisatie zoals Wikileaks geen keus had, nadat het die documenten werd overhandigd, maar om misbruiken door de Democratische partij aan de kaak te stellen – wie dan ook de bron was.

De reden dat Assange en Wikileaks verwikkeld raakten in het Russiagate fiasco – dat de energie van Democratische partijaanhangers op een campagne tegen Trump eigenlijk eerder verzwakte dan versterkte was, nog maar eens, het gevolg van de goedgelovige verslaggeving over de kwestie door bijna de volledige gevestigde media. Linkse media, zoals de krant The Guardian, gingen zelfs zo ver dat ze openlijk een verhaal verzonnen – waarin ze ten onrechte meldden dat een Trump-medewerker, Paul Manafort, en naamloze “Russen” in het geheim Assange in de ambassade bezochten – zonder dat dit verhaal repercussies had of teruggetrokken werd.

Dit alles maakte mogelijk wat er sindsdien is gebeurd. Nadat de Zweedse zaak was vervlogen en er geen redelijke grond meer was om Assange niet vrijuit de ambassade te laten verlaten, besloten de media ineens in koor dat een technische overtreding van de borgtocht voldoende reden was voor zijn blijvende opsluiting in de ambassade – of, beter nog, zijn arrestatie en gevangenneming. Die schending van de borgtocht had natuurlijk te maken met de beslissing van Assange om asiel aan te vragen in de ambassade, op basis van de juiste inschatting dat de VS van plan waren om zijn uitlevering en gevangenschap te eisen.

Geen van deze goedbetaalde journalisten leek zich te herinneren dat volgens de Britse wet het niet voldoen aan de voorwaarden voor borgtocht is toegestaan als er een “redelijke reden” is – en het ontvluchten van politieke vervolging is heel duidelijk zo’n redelijke reden.

Dit alles maakte wat er sindsdien is gebeurd mogelijk. Nadat de Zweedse zaak was vervlogen en er geen redelijke grond meer was om Assange niet vrijuit de ambassade te laten verlaten, besloot de media in koor ineens dat een technische overtreding van de borgtocht voldoende reden was voor zijn blijvende opsluiting in de ambassade – of, beter nog, zijn arrestatie en gevangenneming. Die schending van de borgtocht had natuurlijk te maken met de beslissing van Assange om asiel aan te vragen in de ambassade, op basis van de juiste inschatting dat de VS van plan waren om zijn uitlevering en gevangenschap te eisen.

Geen van deze goedbetaalde journalisten leek zich te herinneren dat volgens de Britse wet het niet voldoen aan de voorwaarden voor borgtocht is toegestaan als er een “redelijke reden” is – en het ontvluchten van politieke vervolging is heel duidelijk zo’n redelijke reden.

Ook negeerden de media opzettelijk de conclusies van een rapport van Nils Melzer, een Zwitserse specialist in internationaal recht en de deskundige van de Verenigde Naties op het gebied van marteling, dat het Verenigd Koninkrijk, de VS en Zweden Assange niet alleen zijn fundamentele wettelijke rechten hadden ontzegd, maar ook hadden samengespannen om hem jarenlang aan psychologische martelingen te onderwerpen – een vorm van marteling, zo gaf Melzer aan, die door de nazi’s werd verfijnd omdat het wreder en effectiever bleek te zijn bij het braken van slachtoffers dan fysieke marteling.

Als gevolg daarvan is Assange’s gezondheid veel verslechterd, zijn cognitieve vermogen is aangetast en hij heeft veel gewicht verloren. Niets van dat alles is vinden de mainstream media waard voor meer dan een vluchtige vermelding – in het bijzonder toen Assange’s chte gezondheid hem niet in staat stelde om een rechtszitting bij te wonen. In plaats daarvan zijn Melzer’s herhaalde waarschuwingen over de onrechtmatige behandeling van Assange en de gevolgen daarvan in dovemansoren gevallen. De media hebben eenvoudigweg Melzer’s vaststellingen dat Assange is, en wordt, gemarteld genegeerd. Alsof ze nooit zijn uitgebracht, We moeten er alleen maar even bij stilstaan en ons voorstellen hoeveel aandacht Melzer’s rapport zou hebben gekregen als het ging om de behandeling van een dissident in een officieel vijandelijke staat als Rusland of China.

Machtsbeluste media

Vorig jaar bestormde de Britse politie, in coördinatie met een Ecuador dat nu wordt geleid door een president, Lenin Moreno, die hunkerde naar nauwere banden met Washington, de ambassade om Assange naar buiten te slepen en hem op te sluiten in de gevangenis van Belmarsh. In hun verslaggeving over deze gebeurtenissen hielden de journalisten zich weer eens van de domme.

Ze hadden eerst jaren lang beleden dat het noodzakelijk was om in de zaak Assange “de vrouwen te geloven”, ook al betekende dat dat ze het bewijs moesten negeren, Daarna verkondigden ze de schijnbare heiligheid van de borgtochtvoorwaarden, ook al werden ze alleen maar gebruikt als voorwendsel voor politieke vervolging. Nu werd dat allemaal in een oogwenk terzijde geschoven. Plotseling werd het verhaal van Assange’s negen jaar opsluiting tijdens een onbestaand onderzoek naar aanranding en een kleine overtreding van de borgtocht vervangen door een spionagezaak. En de media stond weer in de rij tegen hem.

Een paar jaar geleden werd het idee dat Assange kon worden uitgeleverd aan de VS en voor de rest van zijn leven kon worden opgesloten, zijn journalistiek omgedoopt tot “spionage”, bespot als zo onwaarschijnlijk, zo schandalig onwettig dat geen enkele “mainstream” journalist bereid was het te accepteren als de echte reden voor zijn asielaanvraag in de ambassade. Het werd belachelijk gemaakt als een verzinsel van de koortsachtige, paranoïde verbeelding van Assange en zijn aanhangers, en als een egoïstische dekmantel voor hem om het onderzoek in Zweden niet onder ogen te hoeven zien.

Maar toen de Britse politie in april vorig jaar de ambassade binnenviel en hem arresteerde voor uitlevering aan de VS op grond van precies de beschuldigingen van spionage waarvoor Assange altijd had gewaarschuwd dat ze tegen hem zou gebruikt worden, rapporteerden journalisten deze ontwikkelingen alsof ze niet op de hoogte waren van dit verhaal. De media hebben deze context gewist, niet in de laatste plaats omdat het hen zou hebben doen lijken op nuttige idioten van de Amerikaanse propaganda, als verontschuldigers voor het Amerikaanse exceptionalisme en wetteloosheid, en omdat het Assange weer eens gelijk zou hebben gegeven. Het zou hebben aangetoond dat hij de echte journalist is, in tegenstelling tot hun vergoelijkende, zelfgenoegzame, machtsbeluste corporate journalistiek.

De dood van de journalistiek

Op dit moment zou elke journalist in de wereld in het geweer moeten komen om te protesteren tegen de mishandelingen waar Assange onder lijdt en heeft geleden, en het lot dat hij zal ondergaan als de uitlevering wordt goedgekeurd. Ze zouden op de voorpagina’s en in nieuwsuitzendingen op televisie moeten protesteren tegen de eindeloze en schaamteloze misbruiken bij de hoorzittingen van Assange in de Britse rechtbanken, inclusief het grove belangenconflict van Lady Emma Arbuthnot, de rechter die toezicht houdt op zijn zaak.

Ze zouden in opstand moeten komen bij het door de CIA illegaal geregelde bewakingssysteem in de ambassade van Ecuador, terwijl Assange daar werd opgesloten, waardoor de toch al oneerlijke zaak van de VS tegen hem teniet werd gedaan door het schenden van het cliënt-jurist privilege. Ze zouden verontwaardiging moeten uiten over de manoeuvres van Washington, waar een dun laagje vernis van een eerlijk proces door de Britse rechtbanken overheen ligt, bedoeld om hem uit te leveren op basis van een aanklacht wegens spionage voor het doen van werk dat de kern vormt van wat de journalistiek beweert te zijn – het ter verantwoording roepen van de machthebbers.

Journalisten hoeven zich niet te bekommeren om Assange of hem graag zien. Ze moeten protesteren omdat goedkeuring van zijn uitlevering de officiële dood van de journalistiek zal betekenen. Het zal betekenen dat elke journalist ter wereld die gênante waarheden over de VS aan het licht brengt, die zijn donkerste geheimen ontdekt, zal moeten zwijgen of het risico lopen om voor de rest van zijn leven in de gevangenis te belanden.

Dat zou elke journalist moeten afschrikken. Maar het heeft niet zo’n effect gehad.

Carrière en status, niet de waarheid

De overgrote meerderheid van de westerse journalisten onthult natuurlijk nooit één belangrijk geheim van de machtscentra in hun hele professionele carrière – zelfs niet degenen die deze machtscentra zogenaamd in de gaten houden. Deze journalisten herschrijven persberichten en lobby instructies, ze maken gebruik van bronnen binnen de overheid die hen gebruiken als een kanaal naar het grote publiek dat ze bedienen, en ze geven roddels en geruchten door vanuit de gangen van de macht.

Dat is de realiteit van de zogenaamde openbaarheidsjournalistiek die 99 procent uitmaakt van wat wij politiek nieuws noemen.

Toch zou het feit dat Assange in de steek is gelaten door de journalisten – het totale gebrek aan solidariteit, want een van hen wordt net zo flagrant vervolgd als dissidenten die ooit naar de goelags zijn gestuurd – ons moeten deprimeren. Het betekent niet alleen dat de journalisten elke schijn van echte journalistiek hebben laten varen, maar ook dat ze hebben afgezien van het streven om het überhaupt door iemand te laten gebeuren.

Het betekent dat bepaalde journalisten bereid zijn om met nog meer minachting te worden bekeken door hun publiek dan nu al het geval is. Want door hun medeplichtigheid en stilzwijgen hebben ze de kant van de regeringen gekozen om ervoor te zorgen dat iedereen die echt de macht vraagt rekenschap af te leggen, zoals Assange, achter de tralies terechtkomt. Hun eigen vrijheid brandmerkt hen als een gevangen elite – onweerlegbaar bewijs dat ze de macht dienen, ze confronteren die niet.

De enige conclusie die we kunnen trekken is dat journalisten bij de gevestigde media zich minder bekommeren om de waarheid dan om hun carrière, hun salaris, hun status en hun toegang tot de rijken en machtigen. Zoals Ed Herman en Noam Chomsky lang geleden in hun boek “Manufacturing Consent” uitlegden, sluiten journalisten zich na lange opleidings- en trainingsprocessen aan bij een mediaklasse die is ontworpen om degenen die niet betrouwbaar in sympathie staan voor de ideologische belangen van hun werkgevers, uit te sluiten.

Een offerande

In het kort, Assange verhoogde de inzet voor alle journalisten door afstand te doen van hun god – “toegang” – en hun modus operandi van het onthullen van incidentele flarden van zeer gedeeltelijke waarheden aangeboden door “vriendelijke”, en steevast anonieme, bronnen die de media gebruiken om de rekeningen te vereffenen met rivalen in de centra van de macht.

In plaats daarvan heeft Assange via klokkenluiders de onbewaakte, onverbloemde, volledige waarheid blootgelegd. De onthulling ervan diende de machtigen niet. Alleen ons, het grote publiek, dat probeerde te begrijpen wat er, in onze naam gebeurde en was gebeurd. Voor het eerst konden we zien hoe lelijk en vaak crimineel het gedrag van onze leiders was.

Assange stelde niet alleen de politieke klasse aan de kaak, maar ook de mediaklasse – voor hun zwakheid, voor hun hypocrisie, voor hun afhankelijkheid van de machtscentra, voor hun onvermogen om kritiek te leveren op een bedrijfssysteem waarin ze zijn verankerd.

Weinigen van hen kunnen Assange die misdaad vergeven. Daarom zullen ze zijn uitlevering toejuichen, al was het maar door hun stilzwijgen.  Een paar progressieve schrijvers zullen wachten tot het voor Assange te laat is, tot hij is verpakt voor uitlevering, om halfslachtige, melige of gekwelde columns te schrijven met het argument dat hij, hoe onaangenaam Assange ook zou zijn, de behandeling die de VS voor hem in petto heeft niet verdiend heeft.

Maar dat zal veel te weinig zijn, veel te laat. Assange had al lang geleden behoefte aan solidariteit van journalisten en hun media-organisaties, en aan een volmondige aanklacht tegen zijn onderdrukkers. Hij en Wikileaks waren op de frontlinie van een oorlog om de journalistiek nieuw leven in te blazen, om het opnieuw op te bouwen als een ware controle op de op hol geslagen macht van onze regeringen. Journalisten hadden een kans om zich bij hem aan te sluiten in die strijd. In plaats daarvan ontvluchtten ze het strijdtoneel, en lieten ze hem achter als een offergave aan hun meesters.


Het originele artikel “For years, journalists cheered Assange’s abuse. Now they’ve paved his path to a US gulag“ vind je hier.

De standpunten in dit artikel zijn uitsluitend die van de auteur en kunnen al dan niet een weergave zijn van de standpunten van Plutopia.

Auteur

  • Jonathan Cook

    Jonathan Cook is een Britse journalist. Sinds september 2001 is Cook een freelance schrijver, gevestigd in Nazareth, Israël. Tot 2007 schreef hij columns voor The Guardian, een publicatie die hij in 2011 bepleitte om de uiting van onenigheid te beperken via de aanvallen op Gilad Atzmon, Julian Assange, Noam Chomsky en anderen. In 2011 ontving Cook de Martha Gellhorn speciale prijs voor journalistiek, "voor zijn werk over het Midden-Oosten". Zijn freelance artikelen zijn gepubliceerd door een aantal andere publicaties zoals The New Statesman, International Herald Tribune, Le Monde Diplomatique, Al-Ahram Weekly, Al Jazeera, The National in Abu Dhabi, CounterPunch, The Electronic Intifada, Mondoweiss en AlterNet.

LAAT EEN REACTIE ACHTER

Please enter your comment!
Please enter your name here