“Laten we, als we de moed ertoe hebben, naar onszelf kijken om te zien wat er met ons gebeurt” – Jean-PauL Sartre
De woorden van Sartre zouden in onze gedachten moeten echoën na de groteske beslissing van het Britse Hooggerechtshof om Julian Assange uit te leveren aan de Verenigde Staten, waar hij “een wisse dood” tegemoet gaat. Dit is zijn straf voor de misdaad van authentieke, accurate, moedige, vitale journalistiek.
Een gerechtelijke dwaling is in deze omstandigheden een ontoereikende term. De bepruikte hovelingen van het Britse ancien régime hadden afgelopen vrijdag slechts negen minuten nodig om een Amerikaans beroep toe te wijzen tegen de beslissing van een rechter van het District Court in januari om een stortvloed van bewijzen te aanvaarden dat Assange aan de overkant van de Atlantische Oceaan de hel op aarde te wachten stond: een hel waarin hij, zo werd deskundig voorspeld, een manier zou vinden om zichzelf van het leven te beroven.
Talloze getuigenissen van mensen met aanzien, die Julian ondervroegen en onderzochten en zijn autisme en Aspergersyndroom vaststelden en onthulden dat hij al op een haar na zelfmoord had gepleegd in de Belmarsh-gevangenis, de hel van Groot-Brittannië zelf, werden genegeerd.
De recente bekentenis van een cruciale FBI-informant en stroman van de aanklager, een fraudeur en serie-leugenaar, dat hij zijn bewijs tegen Julian had verzonnen, werd genegeerd. De onthulling dat het door Spanje gerunde beveiligingsbedrijf op de Ecuadoraanse ambassade in Londen, waar Julian politiek toevlucht had gekregen, een dekmantel van de CIA was, die Julian’s advocaten, artsen en vertrouwelingen (mijzelf inbegrepen) bespioneerde – ook dat werd genegeerd.
Elk van deze “zaken”, zoals advocaten graag zeggen, was op zichzelf genoeg voor een rechter om de schandelijke zaak tegen Assange, die was aangespannen door een corrupt Amerikaans ministerie van Justitie en hun huurlingen in Groot-Brittannië, te verwerpen. Julian’s geestestoestand, brulde James Lewis, QC, Amerika’s man in de Old Bailey vorig jaar, was niet meer dan “malingering” – een archaïsche Victoriaanse term gebruikt om het bestaan van geestesziekten te ontkennen.
De recente journalistieke onthulling, beeldend herhaald door de raadsman van de verdediging voor het Hooggerechtshof in oktober, dat de CIA van plan was Julian te vermoorden in Londen – zelfs dat werd genegeerd.
Voor Lewis moest bijna elke getuige van de verdediging, inclusief degenen die vanuit hun diepste ervaring en kennis het barbaarse Amerikaanse gevangenissysteem beschreven, worden onderbroken, beledigd, in diskrediet gebracht. Achter hem zat zijn Amerikaanse dirigent, die hem notities doorgaf: jong, kortharig, duidelijk een Ivy League-man in de lift.
Twee van de rechters die tot de uitspraak kwamen waren bij de meest hooggeplaatste rechters in Groot-Brittannië: Lord Chief Justice Lord Burnett is een levenslange maat van Sir Alan Duncan, de voormalige minister van Buitenlandse Zaken van Boris Johnson. Hij regelde de brutale ontvoering van Assange door de politie uit de Ecuadoraanse ambassadeT
In hun negen minuten durende beslissing over het lot van journalist Assange, verwezen ze naar niet één van de feiten die tijdens eerdere zittingen in de districtsrechtbank aan het licht waren gekomen – feiten die moeilijk konden worden gehoord in een lagere rechtbank die werd voorgezeten door een merkwaardig vijandige rechter, Vanessa Baraitser. Haar beledigende gedrag tegenover een duidelijk aangeslagen Assange, die door een mist van in de gevangenis toegediende medicijnen worstelde om zich zijn naam te herinneren, is onvergetelijk.
Wat afgelopen vrijdag echt schokkend was, was dat de rechters van het Hooggerechtshof, Lord Burnett en Lord Justice Timothy Holyrode, tijdens het voorlezen van hun vonnis, geen enkele aarzeling betoonden om Julian al dan niet levend de dood in te jagen. Zij haalden geen verzachtende omstandigheden aan, geen suggestie dat zij zich hadden opgewonden over juridische kwesties of zelfs elementaire moraliteit.
Hun uitspraak ten gunste, zo niet ten behoeve van de Verenigde Staten, is volledig gebaseerd op transparant frauduleuze “garanties” die door de regering Biden bij elkaar zijn geschraapt toen het er in januari op leek dat het recht zou zegevieren.
Deze “garanties” zijn dat Assange, eenmaal in Amerikaanse hechtenis, niet zal worden onderworpen aan de Orwelliaanse SAMS – Speciale Administratieve Maatregelen – die hem tot een onpersoon zouden maken; dat hij niet zal worden opgesloten in ADX Florence, een gevangenis in Colorado die door juristen en mensenrechtengroeperingen al lang als illegaal wordt veroordeeld: een “vergeetput van bestraffing en eliminatie“; dat hij kan worden overgebracht naar een Australische gevangenis om zijn straf daar uit te zitten.
De absurditeit schuilt in wat de rechters hebben nagelaten te zeggen. Door het aanbieden van “garanties” behouden de VS zich het recht voor om niets te garanderen als Assange iets doet wat zijn cipiers niet aanstaat. Met andere woorden, zoals Amnesty heeft opgemerkt, zij behouden zich het recht voor om elke belofte te breken.
Er zijn overvloedige voorbeelden van dat de VS precies dat doen. Zoals onderzoeksjournalist Richard Medhurst vorige maand onthulde, werd David Mendoza Herrarte door Spanje aan de VS uitgeleverd met de “belofte” dat hij zijn straf in Spanje zou mogen uitzitten. De Spaanse rechtbanken beschouwden dit als een bindende voorwaarde.
“Uit geheime documenten blijkt welke diplomatieke toezeggingen de Amerikaanse ambassade in Madrid heeft gedaan en hoe de VS de voorwaarden van de uitlevering heeft geschonden”, schreef Medhurst, “Mendoza heeft zes jaar in de VS doorgebracht om te proberen terug te keren naar Spanje. Rechtbankdocumenten tonen aan dat de Verenigde Staten zijn overplaatsingsverzoek meerdere malen heeft afgewezen.”
De rechters van het Hooggerechtshof – die op de hoogte waren van de zaak Mendoza en van de gebruikelijke dubbelhartigheid van Washington – beschrijven de “garanties” om niet beestachtig om te gaan met Julian Assange als een “plechtige verbintenis aangeboden door de ene regering aan de andere”. Dit artikel zou zich tot in het oneindige uitstrekken als ik een opsomming zou geven van de keren dat de roofzuchtige Verenigde Staten “plechtige beloften” aan regeringen hebben gebroken, zoals verdragen die worden verscheurd en burgeroorlogen die worden aangewakkerd. Het is, zoals de geschiedenis ons leert, de manier waarop de Verenigde Staten, en vóór hen Groot-Brittannië, de wereld hebben geregeerd: de methode van de imperiale macht.
Het is dit institutionele liegen en dubbelhartigheid die Julian Assange in de openbaarheid heeft gebracht en daarmee misschien wel de grootste publieke dienst heeft bewezen van om het even welke journalist in de moderne tijd.
Julian zelf zit nu al meer dan een decennium gevangen door leugenachtige regeringen. Gedurende deze lange jaren heb ik in vele rechtbanken gezeten toen de Verenigde Staten de wet probeerden te manipuleren om hem en WikiLeaks het zwijgen op te leggen.
Dit bereikte een bizar moment toen hij en ik, in de piepkleine Ecuadoraanse ambassade, gedwongen werden ons tegen een muur te vleien, elk met een blocnote waarin we gesprekken voerden, ervoor zorgend dat wat we elkaar schreven afgeschermd was van de alomtegenwoordige spionagecamera’s – geïnstalleerd, zoals we nu weten, door een gevolmachtigde van de CIA, ’s werelds meest duurzame criminele organisatie.
Dit brengt me bij het citaat bovenaan dit artikel: “Laten we naar onszelf kijken, als we de moed hebben, om te zien wat er gebeurt.”
Jean-Paul Sartre schreef dit in zijn voorwoord bij Franz Fannons “The Wretched of the Earth” (noot: “Zwarte huis, witte maskers” in het Nederlands is verkrijgbaar bij een boekhandel in je buurt), de klassieke studie over hoe gekoloniseerde en verleidde en bedwongen en, ja, lafhartige volkeren het bevel van de machtigen uitvoeren.
Wie van ons is bereid om op te staan in plaats van slechts toeschouwers te blijven bij een epische farce zoals de gerechtelijke ontvoering van Julian Assange? Wat er op het spel staat is zowel het leven van een moedig man als, als we blijven zwijgen, de verovering van ons verstand en gevoel voor goed en kwaad: ja, onze eigen menselijkheid.
Het originele artikel "The Judicial Kidnapping of Julian Assange" vind je hier. Lees ook de recensie van “Zwarte huid, witte maskers” op Afrikhepri.org.
De standpunten in dit artikel zijn uitsluitend die van de auteur en kunnen al dan niet een weergave zijn van de standpunten van Plutopia.
