Het was me het weekje wel! Ongeveer 80 dagen nadat ons verteld werd dat Rusland op het punt stond Oekraïne binnen te vallen, zijn de Russische troepen de grens nog steeds niet overgetrokken. De spanningen blijven echter oplopen, niet door Russische functionarissen, die herhaaldelijk hebben verklaard dat er geen invasieplannen zijn, maar door die van westerse staten samen met hun handlangers in de pers.
De zondageditie van The Guardian, The Observer, roffelde zo luid mogelijk op de anti-Russische trom met de grondig misleidende kop “Russische schepen, tanks en troepen op weg naar Oekraïne nu vredesbesprekingen vastlopen.”
Let op de zinsnede “op weg naar Oekraïne”, die suggereert dat Russische soldaten daadwerkelijk de grens gaan overtrekken. Het artikel zelf is iets anders dan de kop en zegt alleen dat “Rusland troepen meer dan 4000 mijl ver naar de grenzen van Oekraïne heeft gestuurd en grootscheepse marineoefeningen heeft aangekondigd,” wat niet precies hetzelfde is als troepen sturen “naar Oekraïne.” Maar zelfs deze gematigder verklaring blijkt niet echt accuraat te zijn. Want zoals The Observer ons verder vertelt, gaat het bij de marine-activiteiten om schepen die op weg zijn naar de Middellandse Zee, terwijl de grondtroepen “zijn aangekomen in Wit-Rusland … voor gezamenlijke militaire oefeningen die voor half februari zijn gepland.”
Het wordt tijd dat mensen dit "pro-Russische" etiket afschaffen voor elke Oekraïense politicus die het toevallig niet eens is met de Oekraïense nationalistische agenda.Misschien ben ik te betweterig, maar de Middellandse Zee is Oekraïne niet en Wit-Rusland ook niet. Trouwens, als de troepen medio februari oefeningen gaan doen, zullen ze Oekraïne waarschijnlijk niet binnenvallen. De feiten staven de paniekzaaierij niet.
Toch zijn de Britten er zeker van dat die gemene Russen niets goeds van zin zijn. Want ze zijn niet alleen van plan binnen te vallen, ze beramen ook een staatsgreep in Oekraïne – althans, dat wil de Britse inlichtingendienst ons doen geloven. Volgens het Foreign and Commonwealth Office “zou Moskou de [Oekraïense] regering kunnen omverwerpen en Yevhen Murayev installeren, een voormalig parlementslid dat een pro-Russisch televisiestation controleert.”
Het wordt tijd dat mensen dit “pro-Russische” etiket afschaffen voor elke Oekraïense politicus die het toevallig niet eens is met de Oekraïense nationalistische agenda. Zoals Murayev aan The Guardian zei: “Je hebt mijn avond gemaakt. Het Britse ministerie van Buitenlandse Zaken lijkt in de war. Het is niet erg logisch. Ik ben verbannen uit Rusland. Niet alleen dat, maar geld van mijn vaders bedrijf daar is in beslag genomen.”
Murayev is niet alleen niet “pro-Russisch” en niet erg geliefd bij de Russische regering, maar zijn oppositiepartij Bloc is zo impopulair dat het er bij de laatste Oekraïense verkiezingen niet in slaagde de 5% van de stemmen te halen die nodig zijn om zetels in het parlement te veroveren. Een meer onwaarschijnlijke kandidaat voor het leiderschap van de coup is moeilijk te vinden.
Bovendien moet men zich afvragen hoe deze voorgestelde staatsgreep zou werken. Eerst moeten de samenzweerders voldoende vuurkracht verzamelen om de macht te grijpen en dan moeten ze zich verdedigen tegen de onvermijdelijke tegencoup. Gezien de huidige stand van zaken in Oekraïne is het onwaarschijnlijk dat een “pro-Russische” macht dit zou kunnen doen.
Dat wil niet zeggen dat sommige mensen in Rusland niet zullen monkelen dat een staatsgreep in Kiev een goede zaak zou zijn. En het betekent niet dat de Russische inlichtingendienst er niet alles aan doet om spionnen en medestanders in Oekraïne te rekruteren. Maar een staatsgreep is geen serieus perspectief. Nogmaals, het is pure bangmakerij.
Alle samenzweringstheorieën over Rusland: veel lawaai wanneer de eerste beschuldigingen worden geuit, en dan min of meer stilte wanneer blijkt dat de theorie niet waar is. Het probleem met dit alles is dat de verhalen over invasies, staatsgrepen, enzovoort veel krantenkoppen genereren, waardoor de internationale spanningen toenemen, maar wanneer ze vervolgens niet plaatsvinden, zijn er geen krantenkoppen meer. “Rusland slaagt er niet in Oekraïne weer binnen te vallen,” is niet bepaald clickbait.
Hetzelfde geldt voor alle andere samenzweringstheorieën over Rusland – veel lawaai wanneer de eerste beschuldigingen worden geuit, en dan min of meer stilte wanneer blijkt dat de theorie niet waar is. En natuurlijk worden de samenzweringstheoretici nooit ter verantwoording geroepen voor het misleiden van iedereen.
Neem bijvoorbeeld het geval van het Havana Syndroom, dat ik dit weekend in een artikel voor RT behandel. Al enige tijd wordt ons wijsgemaakt dat de mysterieuze gezondheidsproblemen van tientallen Amerikaanse diplomaten over de hele wereld het gevolg zijn van Russische microgolfwapens die hun hersens hebben gebakken. Maar nu melden de Amerikaanse media dat, volgens bronnen bij de CIA, “het idee dat wijdverspreide hersenletsels zijn veroorzaakt door Rusland of een andere buitenlandse mogendheid die Amerikanen over de hele wereld als doelwit heeft, hetzij om hen schade te berokkenen, hetzij om inlichtingen te verzamelen, ongegrond is bevonden.”
Zullen al diegenen die het verhaal over Russische microgolfwapens verspreidden nu berouw tonen? Ik betwijfel het. Carrières lijden zelden onder het valselijk overdrijven van de omvang van de Russische dreiging (of van enige andere vermeende bedreiging van de westerse veiligheid door actoren die om een of andere reden als kwaadaardig worden beschouwd). Het in twijfel trekken van het heersende verhaal dat Rusland een dodelijke en onmiddellijke bedreiging voor onze veiligheid is, is daarentegen een carrièremoord.
Als u daaraan twijfelt, kijk dan naar het lot van het hoofd van de Duitse marine, vice-admiraal Kay-Achim Schoenbach, die (naar men mag aannemen onvrijwillig) ontslag moest nemen nadat hij de euvele moed had gehad om op een conferentie in India de overduidelijke waarheid te vertellen dat Oekraïne de Krim voorgoed had verloren. Naar mijn mening is iedereen die daar anders over denkt volkomen misleid, maar God verhoede dat deze waarheid hardop wordt gezegd.
Schoenbach graaft zich nog dieper in de nesten door te zeggen dat Rusland “respect” wil en dat het in het voordeel van het Westen zou zijn om Rusland te geven wat het wil.
Men kan het hiermee eens of oneens zijn, maar het idee is nauwelijks radicaal te noemen, en het is zeker van belang dat het militaire beleid wordt uitgestippeld in een sfeer waarin verschillende hypotheses zorgvuldig worden overwogen en niet zonder meer worden afgedaan als buitensporig. Een starre orthodoxie is niet bevorderlijk voor een verstandige besluitvorming. Helaas lijkt het erop dat een rigide orthodoxie nu een vereiste is voor hoge functies.
In feite gaat dit verder dan alleen hoge ambtenaren. Zoals de andere in dit bericht genoemde verhalen illustreren, is in een groot deel van het Westen een zeer enge orthodoxie ontstaan ten aanzien van alles wat met Rusland te maken heeft. Degenen die het heersende discours betwisten, worden ontslagen, op een zijspoor gezet, of zwart gemaakt als agenten van “Russische propaganda”.
Het originele artikel “A case of Rigid Orthodoxy” vind je hier. De vertaling werd verzorgd door Plutopia.
De standpunten in dit artikel zijn uitsluitend die van de auteur en kunnen al dan niet een weergave zijn van de standpunten van Plutopia.
