In de jaren zeventig ontmoette ik een van Hitlers belangrijkste propagandisten, Leni Riefenstahl, wier epische films de nazi’s verheerlijkten. We logeerden toevallig in dezelfde lodge in Kenia, waar zij, ontsnapt aan het lot van andere vrienden van de Führer, aan een foto-reportage werkte.
Zij vertelde mij dat de “patriottische boodschappen” van haar films niet afhankelijk waren van “orders van bovenaf” maar van wat zij de “onderdanige leegte” van het Duitse publiek noemde.
Was dat ook zo voor de liberale, geschoolde bourgeoisie? vroeg ik. “Ja, vooral zij,” antwoordde ze.
Ik denk hieraan als ik om me heen kijk naar de propaganda die thans de Westerse samenlevingen overspoelt.
Uiteraard zijn wij heel anders dan Duitsland in de jaren dertig. Wij leven in een informatiemaatschappij. Wij zijn globalisten. We zijn ons nog nooit zo bewust geweest, hebben nog nooit zoveel contact gehad, zijn nog nooit zo goed met elkaar verbonden geweest.
Of leven we in het Westen in een mediamaatschappij waar hersenspoeling verraderlijk en meedogenloos is, en waar perceptie wordt gefilterd volgens de behoeften en leugens van de staats- en corporatieve macht?
In de Westerse wereld domineren de Verenigde Staten de media. Op één na zijn alle top 10 mediabedrijven gevestigd in Noord-Amerika. Het internet en de sociale media – Google, Twitter, Facebook – zijn grotendeels in Amerikaanse handen en worden gecontroleerd.
Tijdens mijn leven hebben de Verenigde Staten meer dan 50 regeringen omvergeworpen of geprobeerd omver te werpen, meestal democratieën. Ze hebben zich gemengd in democratische verkiezingen in 30 landen. Ze hebben bommen gegooid op de bevolking van 30 landen, de meeste van hen arm en weerloos. Het heeft geprobeerd de leiders van 50 landen te vermoorden. In 20 landen heeft het zich ingezet om bevrijdingsbewegingen te onderdrukken.
De omvang en de schaal van dit bloedbad zijn grotendeels niet gerapporteerd, niet erkend, en de verantwoordelijken blijven het Anglo-Amerikaanse politieke leven domineren.
Harold Pinter doorbrak het zwijgen
In de jaren voor zijn dood in 2008 hield de toneelschrijver Harold Pinter twee buitengewone toespraken, die een stilte doorbraken.
“Het buitenlands beleid van de VS”, zei hij,…
"wordt het beste als volgt gedefinieerd: lik mijn reet of ik sla je de kop in. Zo simpel en ruw is het. Wat er interessant aan is, is dat het zo ongelooflijk succesvol is. Het bezit de structuren van desinformatie, gebruik van retoriek, verdraaiing van taal, die zeer overtuigend zijn, maar eigenlijk een pak leugens zijn. Het is zeer succesvolle propaganda. Ze hebben het geld, ze hebben de technologie, ze hebben alle middelen om ermee weg te komen, en dat doen ze ook."Bij het accepteren van de Nobelprijs voor de Literatuur, zei Pinter het volgende:
"De misdaden van de Verenigde Staten zijn systematisch, constant, wreed en meedogenloos, maar er zijn maar weinig mensen die er echt over praten. Je moet het Amerika nageven. Het heeft wereldwijd een vrij klinische manipulatie van de macht uitgeoefend, terwijl het zich voordeed als een kracht voor universeel goed. Het is een briljante, zelfs gewiekste, zeer succesvolle daad van hypnose."Pinter was een vriend van mij en mogelijk de laatste grote politieke wijsgeer – dat wil zeggen, voordat afwijkende politiek werd gegentrificeerd. Ik vroeg hem of de “hypnose” waar hij het over had de “onderdanige leegte” was die Leni Riefenstahl beschreef.
“Het is hetzelfde,” antwoordde hij. “Het betekent dat de hersenspoeling zo grondig is dat we geprogrammeerd zijn om een pak leugens te slikken. Als we propaganda niet herkennen, kunnen we het als normaal accepteren en geloven. Dat is de onderdanige leegte.”
In onze systeen van bedrijfsdemocratie is oorlog een economische noodzaak, het perfecte huwelijk tussen overheidssubsidie en particuliere winst: socialisme voor de rijken, kapitalisme voor de armen. De dag na 9/11 stegen de aandelenkoersen van de oorlogsindustrie. Er kwam meer bloedvergieten aan, en dat is goed voor business.
Vandaag hebben de meest winstgevende oorlogen hun eigen merk. Ze worden ‘forerver wars’ (eeuwige oorlogen) genoemd – Afghanistan, Palestina, Irak, Libië, Jemen en nu Oekraïne. Ze zijn allemaal gebaseerd op een pak leugens.
Irak is de meest beruchte, met zijn massavernietigingswapens die niet bestonden. De NAVO-verwoesting van Libië in 2011 werd gerechtvaardigd door een bloedbad in Benghazi dat niet heeft plaatsgevonden. Afghanistan was een handige wraakoorlog voor 9/11, die niets te maken had met de bevolking van Afghanistan.
Vandaag is het nieuws uit Afghanistan hoe slecht de Taliban zijn – niet dat de diefstal van $7 miljard van de bankreserves door de Amerikaanse president Joe Biden wijdverbreid lijden veroorzaakt. Onlangs wijdde de National Public Radio in Washington twee uur aan Afghanistan – en 30 seconden aan de hongerende bevolking.
Op haar top in Madrid in juni heeft de NAVO, die door de Verenigde Staten wordt gecontroleerd, een strategiedocument aangenomen dat het Europese continent militariseert en het vooruitzicht op oorlog met Rusland en China doet escaleren. Het document stelt “oorlogsvoering op meerdere gebieden tegen nucleair bewapende concurrenten” voor. Met andere woorden, een nucleaire oorlog.
Er staat: “De uitbreiding van de NAVO is een historisch succes.”
Ik lees dat met ongeloof.
Het nieuws over de oorlog in Oekraïne is meestal geen nieuws, maar een eenzijdige litanie van jingoïsme, verdraaiing, omissie. Ik heb verslag gedaan van een aantal oorlogen en heb nog nooit zulke algemene propaganda gekend.
In februari viel Rusland Oekraïne binnen als reactie op bijna acht jaar moord en criminele vernietiging in de Russischtalige regio Donbass aan hun grens.
In 2014 hadden de Verenigde Staten een staatsgreep in Kiev gesponsord waardoor de democratisch verkozen, Russisch gezinde president van Oekraïne werd afgezet en een opvolger werd geïnstalleerd waarvan de Amerikanen duidelijk hadden gemaakt dat het hun man was.
In de afgelopen jaren zijn Amerikaanse “verdedigings”-raketten geïnstalleerd in Oost-Europa, Polen, Slovenië, Tsjechië, vrijwel zeker gericht op Rusland, vergezeld van valse verzekeringen die helemaal teruggaan tot James Baker’s “belofte” aan Sovjetleider Michail Gorbatsjov in februari 1990 dat de NAVO nooit verder zou uitbreiden dan Duitsland.
De NAVO op Hitler’s grenslijn
Oekraïne is de frontlinie. De NAVO heeft in feite precies het grensgebied bereikt waar Hitlers leger in 1941 doorheen stormde, met meer dan 23 miljoen doden in de Sovjet-Unie als gevolg.
Afgelopen december stelde Rusland een verstrekkend veiligheidsplan voor Europa voor. Dit werd in de westerse media verworpen, bespot of genegeerd. Wie las zijn stapsgewijze voorstellen? Op 24 februari dreigde president Volodymyr Zelensky met de ontwikkeling van kernwapens tenzij Amerika Oekraïne bewapende en beschermde.
Diezelfde dag viel Rusland binnen – een niet-uitgelokte daad van aangeboren schande, volgens de Westerse media. De geschiedenis, de leugens, de vredesvoorstellen, de plechtige akkoorden over Donbass in Minsk stelden niets voor.
Op 25 april vloog de Amerikaanse minister van Defensie Lloyd Austin naar Kiev en bevestigde er dat het doel van Amerika was om de Russische Federatie te vernietigen – het woord dat hij gebruikte was “verzwakken”. Amerika had de oorlog gekregen die het wilde, gevoerd door een door de VS gefinancierde en bewapende proxy en een vervangbare pion.
Bijna niets van dit alles werd uitgelegd aan het Westerse publiek.
De invasie van Rusland in Oekraïne is moedwillig en onvergeeflijk. Het is een misdaad om een soeverein land binnen te vallen. Er zijn geen “maars” – behalve één.
Wanneer is de huidige oorlog in Oekraïne begonnen en wie is ermee begonnen? Volgens de Verenigde Naties zijn er tussen 2014 en dit jaar ongeveer 14.000 mensen gedood in de burgeroorlog van het Kievse regime in de Donbass. Veel van de aanvallen werden uitgevoerd door neonazi’s.
Bekijk een ITV nieuwsreportage uit mei 2014, van de veteraan verslaggever James Mates, die samen met burgers in de stad Mariupol wordt beschoten door het Azov (neonazi) bataljon van Oekraïne.
In dezelfde maand werden tientallen Russisch sprekende mensen levend verbrand of verstikt in een vakbondsgebouw in Odessa dat belegerd werd door fascistisch tuig, de volgelingen van de nazi-collaborateur en antisemitische fanaticus Stepan Bandera. De New York Times noemde het tuig “nationalisten”.
“De historische missie van onze natie op dit kritieke moment,” zei Andreiy Biletsky, oprichter van het Azov Battaltion, “is om de Witte Rassen van de wereld te leiden in een laatste kruistocht voor hun overleving, een kruistocht tegen de door Semieten geleide Untermenschen.”
Sinds februari heeft een campagne van zelfbenoemde “nieuwsmonitoren” (meestal gefinancierd door de Amerikanen en Britten met banden met regeringen) geprobeerd de absurditeit in stand te houden dat de Oekraïense neonazi’s niet bestaan.
Airbrushen, ooit geassocieerd met de zuiveringen van Stalin, is een instrument geworden van de mainstream journalistiek.
In minder dan een decennium is een “goed” China geairbrushed en is er een “slecht” China voor in de plaats gekomen: van de werkplaats van de wereld tot een ontluikende nieuwe Satan.
Veel van deze propaganda komt uit de VS en wordt doorgegeven via gevolmachtigden en “denktanks”, zoals het beruchte Australian Strategic Policy Institute, de stem van de wapenindustrie, en door journalisten als Peter Hartcher van The Sydney Morning Herald, die degenen die de Chinese invloed verspreiden heeft bestempeld als “ratten, vliegen, muggen en mussen” en heeft voorgesteld dit “ongedierte” “uit te roeien”.
In het Westen gaat nieuws over China bijna volledig over de dreiging uit Peking. Airbrushed zijn de 400 Amerikaanse militaire bases die het grootste deel van China omsingelen, een gewapende ketting die reikt van Australië tot de Stille Oceaan en Zuidoost-Azië, Japan en Korea. Het Japanse eiland Okinawa en het Koreaanse eiland Jeju zijn als geladen kanonnen gericht op het industriële hart van China. Een ambtenaar van het Pentagon beschreef dit als een “strop”.
Palestina wordt al zo lang ik me kan herinneren verkeerd gerapporteerd. Voor de BBC is er het “conflict” van “twee verhalen.” De langste, meest brutale, wetteloze militaire bezetting in de moderne tijd is onbespreekbaar.
De geteisterde bevolking van Jemen bestaat nauwelijks. Het zijn media-onmensen. Terwijl de Saoedi’s hun Amerikaanse clusterbommen laten neerdalen en Britse adviseurs samenwerken met de Saoedis, worden meer dan een half miljoen kinderen met de hongerdood bedreigd.
Deze hersenspoeling door weglating is niet nieuw. De slachting van de Eerste Wereldoorlog werd verzwegen door verslaggevers die voor hun medewerking werden geridderd. In 1917 vertrouwde de redacteur van The Manchester Guardian, C.P. Scott, premier Lloyd George toe: “Als de mensen [de waarheid] echt zouden weten, zou de oorlog morgen gestopt zijn, maar ze weten het niet en kunnen het niet weten.”
De weigering om mensen en gebeurtenissen te zien zoals de mensen in andere landen ze zien, is in het Westen een mediavirus dat even slopend is als Covid. Het is alsof we de wereld zien door een eenrichtingsspiegel, waarin “wij” moreel en goedaardig zijn en “zij” niet. Het is een diep imperiale visie.
De geschiedenis die in China en Rusland leeft, wordt zelden uitgelegd en zelden begrepen. Vladimir Poetin is Adolf Hitler. Xi Jinping is Fu Man Chu. Epische successen, zoals de uitroeiing van bittere armoede in China, zijn nauwelijks bekend. Hoe pervers en smerig is dit.
Wanneer zullen we onszelf toestaan dit te begrijpen? Journalisten fabrieksmatig opleiden is niet het antwoord. Evenmin als het wonderlijke digitale gereedschap, dat een middel is en geen doel, zoals de éénvingerige typemachine en de linotype-machine.
In de afgelopen jaren zijn enkele van de beste journalisten uit de mainstream verbannen. “Gedefenestreerd” is het gebruikte woord. De ruimte die ooit openstond voor buitenbeentjes, voor journalisten die tegen de stroom ingingen, voor waarheidsvertellers, is gesloten.
Het geval van Julian Assange is het meest schokkend. Toen Julian en WikiLeaks lezers en prijzen konden winnen voor The Guardian, The New York Times en andere zelf-belangrijke “papers of record,” werd hij gevierd.
Toen de duistere staat bezwaar maakte en de vernietiging van harde schijven en de moord op Julians karakter eiste, werd hij tot een publieke vijand gemaakt. Vice President Joe Biden vergeleek hem met een “hi-tech terrorist.” Hillary Clinton vroeg: “Kunnen we die vent niet gewoon met een drone ombrengen?”
De daaropvolgende campagne van misbruik en belasteren van Julian Assange – de VN-rapporteur over marteling noemde het “pesten” – bracht de liberale pers op een dieptepunt. We weten wie ze zijn. Ik denk aan hen als collaborateurs: als Vichy journalisten.
Wanneer zullen echte journalisten opstaan? Een inspirerende samizdat bestaat al op het internet: Consortium News, opgericht door de grote journalist Robert Parry, The Grayzone van Max Blumenthal, Mint Press News, Media Lens, DeclassifiedUK, Alborada, Electronic Intifada, WSWS, ZNet, ICH, CounterPunch, Independent Australia, het werk van Chris Hedges, Patrick Lawrence, Jonathan Cook, Diana Johnstone, Caitlin Johnstone en anderen die het me niet kwalijk zullen nemen dat ik ze hier niet noem.
En wanneer zullen schrijvers in opstand komen, zoals zij deden tegen de opkomst van het fascisme in de jaren dertig? Wanneer zullen filmmakers in opstand komen, zoals zij in de jaren veertig van de vorige eeuw tegen de Koude Oorlog zijn opgekomen? Wanneer zullen satirici in opstand komen, zoals zij dat een generatie geleden deden?
Na 82 jaar ondergedompeld te zijn geweest in het diepe bad van rechtschapenheid dat de officiële versie van de laatste wereldoorlog is, wordt het wel eens tijd dat degenen die geacht worden de feiten op een rijtje te zetten, zich onafhankelijk verklaren en de propaganda ontcijferen? De urgentie is groter dan ooit.
eHet
De originele tekst “Silencing the Lambs — How Propaganda Works” is gepubliceerd op de site van Consortium News De vertaling werd verzorgd door Plutopia.
De standpunten in dit artikel zijn uitsluitend die van de auteur en kunnen al dan niet een weergave zijn van de standpunten van Plutopia.be
