In de berichtgeving van de New York Times, sterven Palestijnen vaak passief, alsof niemand in het bijzonder de bommen dropt of de raketten richt die hen vermoorden.
De krant heeft er dan ook vijftig jaar over gedaan voor het woord ‘nakba’ – de term die de Palestijnen gebruiken om de “catastrofe” van 1948 te beschrijven – voor het eerst, in 1998, in een artikel opgenomen werd.
Kritische journalisten over Israël werden ook wel eens in dienst genomen, maar nooit een expliciet pro-Palestijnse.
Dit alles om te vertellen dat de krant 2 weken geleden waarschijnlijk zijn belangrijkste kritische artikel over Israël sinds 7 oktober publiceerde met de veelzeggende titel.
“De ongestraften: hoe extremisten Israël overnamen. Na 50 jaar falen om geweld en terrorisme tegen Palestijnen door Joodse ultranationalisten te stoppen, is wetteloosheid de wet geworden.”
De reportage is het resultaat van de samenwerking van Ronen Bergman, een van de meest vooraanstaande Israëlische onderzoeksjournalisten van dit moment met Mark Mazzetti, onderzoeksjournalist bij de NYT.
Ze beschrijven in 3 delen – “Straffeloosheid”, “Waarschuwingen” en “Een nieuwe generatie” – hoe Israël een staat werd die gecontroleerd wordt door de “radicale ideologie” die we vandaag allemaal te zien krijgen.
Straffeloosheid
In het deel over “Straffeloosheid” beschrijven ze hoe het beschermen van de mensen die geweld tegen Palestijnen gebruiken het duistere geheim is van de Israëlische justitie. De lange reeks van pesterijen, mishandeling en moord op Palestijnen door Joodse kolonisten gaat gepaard met een systeem van zwijgen, wegkijken en medeplichtigheid door Israëlische functionarissen.
Op basis van “interviews met meer dan 100 mensen”, waaronder “huidige en voormalige officieren van het Israëlische leger, de Nationale Israëlische Politie en de binnenlandse veiligheidsdienst Shin Bet” en “vier voormalige premiers”, concluderen ze dat deze “lange geschiedenis van misdaad zonder straf” de meest “destabiliserende bedreiging” is voor “de staat Israël zelf.”
Bovenop het feit natuurlijk dat het een dagelijkse bedreiging is voor de Palestijnen.
Het land is in wezen “systematisch en in toenemende mate” wetteloos geworden als het gaat om geweld tegen Palestijnen, tot op een punt dat heel moeilijk te bevatten valt als je alle gevallen leest die in het artikel worden beschreven.
In het Israël van vandaag kan een Jood gewoon een Palestijn van dichtbij neerschieten terwijl een IDF-soldaat toekijkt en hoeft hij zich geen zorgen te maken dat hij voor een misdaad wordt aangeklaagd. Het is geen overdrijving, het is een echt geval in het artikel beschreven: “In één geval schoot een kolonist een Palestijn in de maag terwijl een soldaat van de Israël Defense Forces toekeek, toch ondervroeg de politie de schutter slechts 20 minuten, en nooit als een criminele verdachte, volgens een interne Israëlische militaire memo”.
En dit begon natuurlijk niet op 7 oktober, het gaat tientallen jaren terug en het ging crescendo. In 2023 “was het aantal gewelddadige incidenten in bijna elke maand vóór oktober hoger dan in dezelfde maand van het jaar daarvoor”.
Waarschuwingen
In het tweede deel over “waarschuwingen” beschrijven ze hoe een vorm van collectieve moordwaanzin de Israëlische samenleving zelf geleidelijk heeft ingehaald. Ami Ayalon, de voormalige baas van Shin Bet (de binnenlandse veiligheidsdienst van Israël) wordt geciteerd in het artikel als hij “zegt dat dit unieke gebrek aan consequenties de jarenlange onverschilligheid van het Israëlische leiderschap weerspiegelt. “Het kabinet, de premier, zij geven de Shin Bet het signaal dat als er een Jood wordt gedood, dat verschrikkelijk is. Als er een Arabier wordt gedood, is dat niet goed, maar het is niet het einde van de wereld.”
De reden waarom Shin Bet niets doet tegen geweld tegen Palestijnen is heel eenvoudig zegt hij nog. “Ze kunnen de confrontatie met onze rechtbanken niet aangaan. En de juridische gemeenschap vindt het bijna onmogelijk om de confrontatie aan te gaan met de politieke gemeenschap, die gesteund wordt door de straat. Dus alles begint bij de straat.”
Het gebeurde allemaal geleidelijk aan over jaren heen toen “extremisten het niet alleen gemunt hadden op Palestijnen, maar ook op Israëlische functionarissen die probeerden vrede te sluiten” en beetje bij beetje, via hun acties en de relatieve inschikkelijkheid van de staat tegenover hen, werden deze extremisten de meerderheid.
Nieuwe generatie
Ten slotte, in het derde deel over een “nieuwe generatie”, zijn we in het Israël van vandaag terecht gekomen, waar de extremisten de staat ZIJN.
In dit proces belicht het artikel de bijzondere rol van de VS, en in het bijzonder van de regering Trump, die niet alleen nooit veel heeft gedaan om Israëls afzakken naar extremisme aan de kaak te stellen, maar het, in het geval van Trump, actief heeft aangemoedigd door bijvoorbeeld David Friedman te kiezen als zijn Amerikaanse ambassadeur in Israël, Friedman “die jarenlang een Amerikaanse non-profit had helpen leiden die miljoenen dollars inzamelde voor Beit El, een van de vroege Gush Emunim-nederzettingen op de Westelijke Jordaanoever en de plaats waar de huidige minister van Financiën Bezalel Smotrich werd opgevoed en opgeleid.
Eenmaal benoemd, brak Friedman met het al lang bestaande Amerikaanse beleid door te zeggen dat “de nederzettingen deel uitmaken van Israël.”
Mike Pompeo, de minister van Buitenlandse Zaken van Trump, droeg ook zijn steentje bij door nieuwe richtlijnen uit te vaardigen die vereisten dat goederen die naar de Verenigde Staten worden geïmporteerd uit delen van de Westelijke Jordaanoever het label “Made in Israel” moesten krijgen. Hij was ook de eerste Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken die een nederzetting bezoekt op de bezette Westelijke Jordaanoever.
De regering Biden deed daarna niet veel om dit te veranderen. Biden herhaalde trouwens verschillende keren dat hij een zionist is en heeft Israël bij elke stap onvoorwaardelijk gesteund (met af en toe wat PR-maatregelen om de Amerikaanse publieke opinie te sussen)…
Het artikel eindigt met een citaat van de voormalige Israëlische premier Ehud Olmert over hoe de toekomst eruit ziet. Hij zegt dat de extremisten aan de macht “oorlog willen. Ze willen intifada, omdat het het ultieme bewijs is dat er geen manier is om vrede te sluiten met de Palestijnen en dat er maar één manier is om verder te komen – door ze te vernietigen.”
Een instructieve reportage, maar je wordt er absoluut niet vrolijker van.
Hier is een link naar de reportage The Unpunished: How Extremists Took Over Israel in The New York Magazine.
De standpunten in dit artikel zijn uitsluitend die van de auteur en kunnen al dan niet een weergave zijn van de standpunten van Plutopia.be
